استعاذه در تلاوت

و اين آيه همانطورى كه گفته شد امر به استعاذه در آيه قبلى راتعليل مى كند، و معنايش اين است كه در موقع مداخله شيطان به خدا پناه ببر، زيرا اينروش ، روش پرهيزكاران است . آرى پرهيزكاران وقتى شيطان طائف نزديكشان مى شودبه ياد اين مى افتند كه پروردگارشان خداوند است كه مالك و مربى ايشان است ، و همهامور ايشان بدست او است پس چه بهتر كه به خود او مراجعه نموده و به او پناه ببريم ،خداوند هم شر آن شيطان را از ايشان دفع نموده و پرده غفلت را از ايشان بر طرف مىسازد، ناگهان بينا مى شوند.

حقيقت استعاذه )) عبارت است از التفات عبد به اينكه در معرض آفات دنيوى و اخروى ومحروميت از خيرات دنيوى و اخروى است و يقين به اينكه خود عاجز است از دفع كوچكترينآفتى از خود يا جلب كمترين خيرى به سوى خود و علم به اينكه خداست كه قادر بردفع هر ضررى و جلب هر خيرى است نه غير او و كريم و جواد و رحيم است و از اين سهعلم انكسار و خضوع در قلب حاصل مى شود و از پروردگارش مى خواهد او را از آفات حفظفرمايد و بر او خيرات و بركات را افاضه فرمايد، پس به زبان مى گويد((اعوذباللّه )). و بالجمله مادامى كه بنده ذلت و احتياج خود را و عزت و غناى پروردگاررا نفهمد، حقيقت استعاذه در او نيست .

مستعيذ)) كسى است كه حقيقت استعاذه در او پيدا شده و به لسانحال وقال به پروردگار خود پناهنده مى شود و تضرع مى نمايد.