معنی کلمه ارمیا در عهد عتیق در دانشنامه اسلامی
در دوره ارمیا، پیامبران دروغین بسیاری نیز حضور داشتند و این سبب می شد تا مردم در ادّعای او با دیده تردید بنگرند؛ امّا سرانجام متألّهان یهود در بازگشت از تبعید بابل تصمیم گرفتند او را از پیامبران الهی برشمرده و افزون بر سخنانش، تاریخ زندگی او را نیز در تورات به صورت پیامبری الهی درج کنند. کتاب ارمیا یک بار به وسیله شاگردش باروک، تدوین یافته، در بیت ایل در حضور مردم بر همگان خوانده شد؛ ولی پادشاه یهویاقیم از آن سخنان ناخشنود شد و آن صحیفه را پاره پاره کرد؛ آن گاه او با همیاری باروک به نگارش دوباره آن پرداخت.
اثر ارمیا
سِفْر او شامل موضوعات ذیل است:مناجات های دوره آغاز رسالت ، گفت و گوها و منازعاتش با کاهنان و بزرگان و پیامبران دروغین، درد دل و شکایت به خدا از سختی بار رسالت، اندرزها و پندهای اخلاقی و پیام های معنوی، بیم دهی از نزول عذاب الهی و سقوط اورشلیم ، توبیخ و انتقاد شدید از مردم گنه کار اورشلیم و فساد اخلاقی یهود و دعوت شان به توبه ، دعوت به گوهر معنوی و اخلاقی دین در انجام مناسک و آداب مذهبی، دعوت به توحید و انتقاد از آیین های شرک آلود اقوام همسایه، گریه واندوه بر سرانجام شوم اورشلیم، نامه ای به تبعیدیان بابل جهت تقویت روحیّه آن ها و سفارش ایشان به حفظ دین در آن محیط، برخی گزارش های مهمّ تاریخی از آن دوره، خبر از افول و نابودی همه اقوام و تمدّن های بزرگ، خبر از آینده ای روشن در پایان حوادث اسف بار جهان .افزون بر سِفر ارمیا، سِفر مراثی نیز در ترجمه یونانی، معروف به سبعین به او نسبت داده شده و مرثیه پنجم آن به دعای ارمیا نام گذاری شده است. این سِفْر گرچه از دیرباز میان متألّهان یهودی و مسیحی به ارمیا منسوب بوده، وجود برخی سخنان ناسازگار با دیدگاه های ارمیا سبب تردید برخی معاصران در این انتساب شده است. نامه دیگری نیز از ارمیا خطاب به اسیران یهودی بابل در پایان سفر باروک ثبت شده که صحّت آن نیز مورد تردید است و از مجموعه اپوکریفایی عهد عتیق به شمار می رود. بخش هایی از سِفر مزامیر به اضافه برخی متون اپوکریفایی دیگر نیز به ارمیا نسبت داده می شود.
دیدگاه عهد عتیق درباره ارمیا
دیدگاه عهد عتیق درباره ارمیا از نگاهی کلّی متأثّر از رویکرد کلامی یهود به خداوند با طبیعتی شبه بشری و پدیده نبوّت به مثابه واقعیّتی عادی و محسوس و شخصیّت پیامبران به صورت انسان هایی معمول با همه واکنش ها و افت و خیزهای بشری است که به طور طبیعی، واکنش انتقادی متألّهان مسلمان را در پی داشته است.