اذرگوی

 آذرگوی ( به انگلیسی: Fireball ) شهابی را گویند که از شهاب های عادی درخشنده تر است. اتحادیه بین المللی اخترشناسی، آنرا اینطور تعریف می کند که از هر سیاره ای درخشش بیشتری دارد ( یعنی از قدر ظاهری ۴− ( حدود درخشندگی ناهید ) درخشان تر است ) . آذرگوی ها چگالی کمی دارند و هنگام برخورد با جو زمین، سرعتی بین ۱۱ تا ۷۲ کیلومتر در ثانیه دارند. 
یک آذر گوی به قدر ۴ - تکه آهن یا سنگی به وزن ۵۰ گرم است. برای آنکه آذرگویی با نورانیت شدید مثلاً از قدر ۱۲ - دیده شود وزنش حتماً باید ۳ تا ۵ کیلوگرم باشد. چنین آذر گویی حتماً به زمین می افتد در واقغ شهاب هایی نورانی تر از قدر ۸ - بدون شک خود را به زمین می رسانند. 
نورانی ترین آذر گویی که تاکنون مشاهده و ثبت شده است شهابی از قدر تقریبی ۲۲ - ( به نورانیت خورشید ) بوده است که در شب ۱۳ آذر ۱۳۵۱ آسمان منطقه سوماوا در کشور چک را برای مدتی روشن کرد. متأسفانه هیچ تکه ای از این آذر گوی یافت نشد. آذر گوی های نورانی گاهی چنان منفجر می شوند که چیزی از آنها باقی نمی ماند و آنها را بولید ( به انگلیسی: Bolide ) می نامند. قدر ظاهری بولید ۱۴− یا از آن درخشانتر است. البته اتحادیه بین المللی اخترشناسی تعریفی رسمی برای بولید ارائه نکرده است و آنرا عموماً با آذرگوی مترادف در نظر می گیرد. اخترشناسان غالباً وقتی از واژه بولید استفاده می کنند که منظور نظرشان آذرگویی باشد بسیار درخشان و مخصوصاً آنی که منفجر هم بشود. در اواخر قرن بسیتم میلادی اینطور باب شد که هر شی آسمانی را که با زمین برخورد کند و منفجر شود را، بدون توجه به اینکه سیارک باشد یا شهاب، بولید بنامند.