معنی کلمه احمد بن داوود قمی در دانشنامه اسلامی
احمد بن داوود با خواهر سلامة بن محمد - از شیعیان جلیل القدر - پیمان زناشویی بست، بعد از آن به اتفاق همسرش رهسپار قم شد و در آنجا سکنی گرفت. حاصل این ازدواج مبارک، فرزندی شد که او را «محمد» نام کردند و بعدها در زمره عالمان و فقیهان نامدار آن روزگار جای گرفت.
احمد بن داوود در طول حیات خود به شهرهای زیادی سفر کرد، ابتدا به شهر قم کوچید و چندین سال همان جا زیست، بعد از مرگ پدرش به سوی بغداد شتافت و مدتی آنجا ماند، در سال 333 هـ.ق به شام رفت اما دوباره به شهر بغداد بازگشت و تا آخر عمر همان جا ماند.
انگیزه احمد بن داوود از مسافرت به شهرهای بزرگ آن روزگار، معلوم نیست؛ زیرا در گزارش های موجود سخنی در این باره به میان نیامده است؛ اما با توجه به جایگاه والائی که احمد بن داوود در میان عالمان و راویان شیعی روزگار خود داشته است، - احتمالاً - عزیمت او به شهرهای قم، شام و بغداد علاوه بر انگیزه های شخصی که نامعلوم است، برای بدست آوردن معارف شیعی و انتشار آن به دیگر بلاد بوده است. به همین منظور کار فرهنگی خود را در شهر قم آغاز و در کنار بزرگانی همچون «ابن بابویه قمی» فعالیت های فرهنگی را تعمیق و سرانجام با سفر به بغداد و شام تکمیل کرد.
عصر حیات احمد بن داوود قمی در کنار دگرگونی های اجتماعی آن زمان و حوادث و وقایع گوناگون، دربردارنده نکات مهم دیگری نیز بوده است که از لابلای گزارش های محدود موجود می توان روزنه ای کوچک به آن ها یافت.
نخستین نکته ای که از چشم انداز روزگار احمد بن داوود به نظر می آید، زیستن در عصر غیبت صغری امام مهدی عجل الله فرجه است؛ احمد بن داوود قمی بیشتر عمرش را در اوضاعی گذراند که شیعیان می توانستند از طریق نامه و به وسیله نایبان خاص حضرت صاحب الامر عجل الله فرجه با امام و مقتدای خود ارتباط برقرار کنند؛ اگر چه از چگونگی رابطه او با نایبان ویژه امام عصر عجل الله فرجه اطلاعی در دست نیست، اما با رسیدن به محضر بزرگانی همانند «محمد بن عبدالله حمیری» که با امام زمان عجل الله فرجه در ارتباط بود، روح و جانش را از پرتوافشانی آن وجود مقدس نور و گرمی بخشید.
محمد بن عبدالله حمیری، عالم و محدث والامقام شیعی و از بزرگانی بود که با حضرت بقیة الله عجل الله فرجه مکاتبه داشت. او یکی از نامه هایش به امام زمان عجل الله فرجه را به احمد بن داوود نشان داد و احمد نیز با مشاهده دست خط مبارک حضرت و شنیدن آن از محمد بن عبدالله حمیری، آن را نقل کرد. این نامه شریف در بخش روایت های احمد بن داوود قمی آمده است.