ابوعبدالله محمد امیر معزی نیشابوری

معنی کلمه ابوعبدالله محمد امیر معزی نیشابوری در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] ابوعبدالله محمد امیر معزی نیشابوری متخلص به معزی، فرزند عبدالملک برهانی و ملقب به امیرالشعراء، از شعرای معروف قرن ششم بود.
امیر معزی نیشابوری، ابوعبدالله محمد (وفات ۵۱۸ – ۵۲۰ق)، متخلص به معزی، فرزند عبدالملک برهانی و ملقب به امیرالشعراء، از شعرای معروف قرن ششم بود. مدت مدیدی مداح پادشاهان بزرگ سلجوقی، ملکشاه و سنجر بود. پدرش در آغاز پادشاهی ملکشاه در قزوین درگذشت و وی را به ملکشاه سپرد. او در منتهای جلال زندگی می کرد و یکی از متمول ترین مردم روزگار بود.
سبب تخلص به معزی
چنانچه وی را در این زمینه قرین عنصری دانسته اند. در عهد سلطان سنجر به مقام عالی رسید و منصب امیرالامراء و ملک الشعراء یافت و تخلص او به معزی به سبب اختصاص وی به معزالدین ملکشاه بن آلب ارسلان است.
خصوصیات شعری معزی
معزی از معاریف شعرای ایران است؛ ارباب تذکره و برخی از شعراء، او را ستوده و از بزرگان سخن و امراء کلام می دانند، اما در حقیقت او به اندازه شهرتش مقام ادبی ندارد.معزی شاعری ظریف طبع و متوسط ادبیان است؛ ولی، طبع و فکرش پخته نیست. بیشتر مقلد است تا مبتکر. در قصیده از عنصری و در غزل از فرخی تقلید کرده است ولی چندان توفیقی نیافته است.
فروزانفر، بدیع الزمان، سخن و سخنوران، ج۱، ص۲۳۱، تهران، خوارزمی، چاپ چهارم، ۱۳۶۹.
...

جملاتی از کاربرد کلمه ابوعبدالله محمد امیر معزی نیشابوری

او زمین را را از عدالت پر خواهد کرد همان‌طور که از بی عدالتی پر شده‌است.»بنوشته محمد امیر معزی، استاد فقه اسلامی، بسیاری از دکترین اسلام در مورد منجی، ظهور منجی و غیبت و نشانه‌های آن؛ مدیون ادیان پیشین مانند مانویت، دین زردشت، یهودیت و مسیحیت است. بنوشته تیموتی فرنیش اعتقاد به مهدی در نزد مسلمانان ریشه در آموزه‌های دین زردشت، مسیحیت و یهودیت دارد..