معنی کلمه ابوعبدالله محمد امیر معزی نیشابوری در دانشنامه اسلامی
امیر معزی نیشابوری، ابوعبدالله محمد (وفات ۵۱۸ – ۵۲۰ق)، متخلص به معزی، فرزند عبدالملک برهانی و ملقب به امیرالشعراء، از شعرای معروف قرن ششم بود. مدت مدیدی مداح پادشاهان بزرگ سلجوقی، ملکشاه و سنجر بود. پدرش در آغاز پادشاهی ملکشاه در قزوین درگذشت و وی را به ملکشاه سپرد. او در منتهای جلال زندگی می کرد و یکی از متمول ترین مردم روزگار بود.
سبب تخلص به معزی
چنانچه وی را در این زمینه قرین عنصری دانسته اند. در عهد سلطان سنجر به مقام عالی رسید و منصب امیرالامراء و ملک الشعراء یافت و تخلص او به معزی به سبب اختصاص وی به معزالدین ملکشاه بن آلب ارسلان است.
خصوصیات شعری معزی
معزی از معاریف شعرای ایران است؛ ارباب تذکره و برخی از شعراء، او را ستوده و از بزرگان سخن و امراء کلام می دانند، اما در حقیقت او به اندازه شهرتش مقام ادبی ندارد.معزی شاعری ظریف طبع و متوسط ادبیان است؛ ولی، طبع و فکرش پخته نیست. بیشتر مقلد است تا مبتکر. در قصیده از عنصری و در غزل از فرخی تقلید کرده است ولی چندان توفیقی نیافته است.
فروزانفر، بدیع الزمان، سخن و سخنوران، ج۱، ص۲۳۱، تهران، خوارزمی، چاپ چهارم، ۱۳۶۹.
...