ابوعبدالله رودباری

معنی کلمه ابوعبدالله رودباری در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اَبو عَبْدُ اللهِ رودْباری، احمد بن عطاء بن احمد (د ۳۶۹ق/ ۹۷۹ م)، از عرفا می باشد.
او خواهرزاده عارف نامی ابوعلی رودباری است. نسبت وی به رودبار بغداد است و نشو و نمای وی در بغداد بود و روزگار درازی در آنجا به سر برد، اما بعداً به صور از بلاد شام رفت و بازمانده عمر را در آنجا گذرانید. ابوعبدالله در ظاهر به صورت قُرّایان بود، چنانکه مادرش ، فاطمه در قیاس او با برادر خود می گفت: «هذا قرّاء خاله کان صوفیاً».
شیخ مشهور شام در عهد خود
ابوعبدالله رودباری در عهد خویش از مشایخ بزرگ شام بود و در انواع علوم از جمله قرآن و حدیث تبحر داشت و معتقد بود که نوشتن حدیث جهل را از بین می برد. وی از طریق علی بن عبدالله قائنی از امام جعفر صادق (علیه السلام) روایت حدیث کرده است و از ابوبکر بن ابی داوود سجستانی و یوسف بن یعقوب و کسان دیگر نیز روایت کرده، اما روایت های او را خالی از خطا و غلط ندانسته اند و گروهی نیز از وی روایت حدیث کرده اند. ابوعبدالله باکو و ابوالقاسم باوردی با او صحبت داشته اند.
اختلاف در تاریخ وفات رودباری
در تاریخ وفات ابوعلی رودباری اختلاف است. در حلیة الاولیاء ابونعیم اصفهانی، وفات او در ۳۵۹ ق و در طبقات سلمی، ۳۶۷ ق و در طبقات انصاری، ۳۹۹ ق ذکر شده است، اما قول درست ظاهراً ۳۶۹ ق است که اغلب مؤلفان تاریخ و تراجم آورده اند. تاریخی که در تألیفات ابونعیم و سلمی و انصاری دیده می شود، باید تحریف کاتبان باشد، زیرا ابن حجر تاریخ وفات او را به نقل از سلمی همان ۳۶۹ ق ضبط کرده است. وی در قریه منواث از توابع عکا وفات کرد و جنازه او را به صور حمل کردند و در آنجا دفن شد. بعضی از منابع مرگ او را در صور دانسته اند.
ولادت ابوعبدالله
...

جملاتی از کاربرد کلمه ابوعبدالله رودباری

از جمله معتبرترین کتاب‌های عرفانی «رساله قشیریه»، نوشته ابوالقاسم قشیری (متوفی ۴۶۵ق)، است. این کتاب یکی از منابع بنیادی مطالعه در عرفان و تصوف، و از زمان خود او مورد توجه رهروان حق و دیگر دوستداران این مکتب بوده‌است. رساله قشیریه نامه ای یا پیامی است که قشیری آن را به شهرهای بلاد مسلمان فرستاده و در مقدمه آن ظهور فساد در طریقت، انحراف صوفی نمایان از آداب و سنن مشایخ پیشین و ظهور مدعیان دور از حقیقت را دلیل ضرورت نوشتن کتابش ذکر کرده‌است. در این کتاب که ترجمه آن از امهات کتب صوفیه به زبان فارسی است، شرح حال مختصر و اقوال ۸۳ تن از مشایخ گذشته را از ابراهیم ادهم (متوفی ۱۶۲ق) تا ابوعبدالله احمدبن عطاء رودباری (متوفی ۳۶۹ق) نقل می‌کند و سپس در باب دیگر، به شرح مصطلحات و تعبیرات صوفیه می‌پردازد.