ابوجعفر محمد بن حسن قمی

معنی کلمه ابوجعفر محمد بن حسن قمی در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] ابوجعفر محمد بن حسن قمی (ابهام زدایی). ابوجعفر محمد بن حسن قمی ممکن است اشاره به اشخاص و شخصیت های ذیل باشد: • ابوجعفر محمد بن حسن صفار قمی، از محدثان بلند مرتبه امامی مذهب و از هم عصران و یاران امام حسن عسکری (علیه السلام)• ابن ولید ابوجعفر محمد بن حسن قمی، محدث و فقیه امامی
...

جملاتی از کاربرد کلمه ابوجعفر محمد بن حسن قمی

دومين را شيخ صدوق ، ابوجعفر محمد بن على بن حسين بابويه قمى (م 381 ق ) از كتاب كافى و كتابهاى اصول و ديگرى مجموعه هاى حديثى گرفته و كتاب فقهى من لا يحضره الفقيه را كه نخستين گنجينه فقهى در مكتب اهل بيت مى باشد تاليف نموده است .
111- الصدوق ، ابوجعفر محمد بن على بن الحسين ، همان ، صص 482 - 481.
ابوجعفر محمد بن جرير طبرى (م 310 ه .ق ) بعد ازنقل اخبار منع تفسير به راءى و بدون علم ، مى گويد:
151- الصدوق ، ابوجعفر محمد بن على بن الحسين ، همان ، ج 2، ص 512.
189- الطوسى ، ابوجعفر محمد بن الحسن ، همان ، ص 270؛ الصدوق ، محمد بن علىبن الحسين ، كمال الدين و تمام النعمة ، ج 2، ص 651.
ابوجعفر محمد بن جرير طبرى نيز به همين ترتيب متعرض داستان اسامة شده به گونهاى مختصر و گويد: كسانى كه در اوائل هجرت پيامبر (صلى الله عليه و آله ) به مدينةآمده بودند در ضمن سپاه اسامة حضور داشتند.(27)
42 - ترجمه ثواب الاعمال وعقاب الاعمال ، ابوجعفر محمد بن على ، شيخ صدوق ، ترجمهعلى اكبر غفّارى ، كتابفروشى صدوق ، تهران .
105- الصدوق ، ابوجعفر محمد بن على بن الحسين ،كمال الدين و تمام النعمة ، ج 2، ص 648.
ذكـر اسـير ابوجعفر محمد بن القاسم بن على بن عمر بن امام زين العابدين عليه السلاممـادرش صـفـيـه دخـتر موسى بن عمر بن على بن الحسين عليه السلام است و او مردى بودهصاحب عبادت و زهد و ورع و علم و فقه و دين و پيوسته لباسهاى پشمينه مى پوشيد و درايـام مـعـتـصم در كوفه خروج كرد و معتصم به دفع او بر آمد. محمد بر خود ترسيد بهجـانـب خـراسـان سـفـر كـرد و پـيـوسـتـه از بـلاد خـراسـاننـقـل و انـتـقـال مى نمود. گاهى به مرو و گاهى به سرخس و زمانى به طالقان و گاهىبـه ( نـساء ) منتقل مى شد و براى او حروب و وقايع رخ دد و خلق بسيارى با وىبيعت كردند و رشته اطاعت و انقياد امر او را در گردن افكندند.
ابوجعفر محمد بن جریر بن یزید بن کثیر بن غالب طبری مشهور به جریر طبری (زادهٔ ۲۲۴ در آمل – درگذشتهٔ ۳۱۰ هجری قمری در بغداد) (۲۱۸–۳۰۱ هجری خورشیدی) (۸۳۹–۹۲۳ میلادی) همه‌چیزدان، مورخ، مفسر قرآن و فیلسوف ایرانی، مؤلف تاریخ طبری مشهور به پدر علم و تاریخ و تفسیر است.