ابوبکر محمد ابن منذر

معنی کلمه ابوبکر محمد ابن منذر در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اِبْن ِ مُنْذِر، ابوبکر محمد بن ابراهیم بن منذر بن جارود نیشابوری (ح ۲۴۱-۲۹ شعبان ۳۱۸ق /۸۵۵ -۲۶ سپتامبر ۹۳۰م )، فقیه ، محدث و مفسر مکی است .
ابواسحاق شیرازی تاریخ وفات وی را در ۳۰۹ یا ۳۱۰ق دانسته که صحیح نمی نماید. از جزئیات زندگی وی اطلاع چندانی در دست نیست ؛ شاید او بخش آغازین تحصیلش را در نیشابور گذرانده باشد، ولی به هر صورت پیش از ۲۶۸ق در مصر حضور یافته و در آن جا نزد شاگردان شافعی چون محمد بن عبدالحکم (د ۲۶۸ق ) و ربیع بن سلیمان (د ۲۷۰ق ) فقه و حدیث آموخته است .اقامت ابن منذر در مصر حدو ۸ سال به طول انجامیده و با رفتن وی به مکه پایان پذیرفته است . در آن جا در محضر محدثانی چون محمد بن اسماعیل صائغ (د ۲۷۶ق ) دانش آموخت و تا پایان عمر مجاورت حرم گزید. از دیگر مشایخ او محمد بن میمون ، اسحاق بن ابراهیم دبری و علی بن عبدالعزی هستند.
شاگردان
از شاگردان و راویانش کسانی چون محمد بن یحیی بن عمار دمیاطی، ابوبکر ابن مقری و ابوطاهر محمد بن ابراهیم اصفهانی را می توان نام برد.
مذهب فقهی
در باب مسائل فقهی ، غالباً برآنند که ابن منذر از کسی تقلید نمی کرده است . همچنین سبکی از وی در کنار محمد بن جریر طبری و محمد بن خزیمه که هر کدام خود صاحب مذهب بوده اند، به عنوان مجتهد مطلق یاد کرده است ؛ چنانکه ذهبی و نووی به عدم التزام وی به مذهبی خاص تصریح کرده اند.این مطلب را با توجه به گفته سبکی می توان بدین گونه تبیین کرد که ابن منذر اگر چه در عداد فقهای شافعی به شمار می آید، اما در مواردی از رأی شافعی عدول کرده و خود مجموعه فتاوایی داشته که او را چون صاحب مذهبی خاص مطرح کرده است .مقدسی به صراحت بیان می کند که مذهب ابن منذر در مَعافِر یمن رواج داشته است و این گفته بر ما معلوم می دارد که این مذهب دست کم تا اواخر سده ۴ق /۱۰م دارای پیروانی بوده است ، لیکن در مورد رواج مذهب وی بیش از این اطلاعی در دست نیست .برخی از آراء خاص او را نویسندگان شافعی چون عبادی و سبکی مورد توجه قرار داده اند.
مقام فقهی
...

جملاتی از کاربرد کلمه ابوبکر محمد ابن منذر

و پيامبر گرامى اسلام حضرت محمد ابن عبد الله (ص ) نام كودك بزرگش راحسن ناميد و سپس فرزند تازه تولد يافته را در دامان گرفت و در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت و بعد كودك خود را با اين دعات عويذ فرمود: شما را پناه ميدهم به كلمات تامه و كامله پروردگار از هرشيطان بد خواهى و از هر چشم زخمى . چرا كه امام حسن عليه السلام ميوه دل رسول الله (ص ) است و گل خوشبويى است كه پيامبر گرامى (ص ) وى را مى بويدو مى بوسد، بر پشت خود سوار ميكند، سجده را برايش طولانى مى نمايد

بعد از چند روز جنگ و فتح قلعه‌ها یهودیان همگی از تمام حصار‌های منطقه ناعم و حصار صعب معاد و نیز تمام حصار‌های منطقه نطاة عقب‌نشینی کردند و به حصار زبیر با توصیفی که ذکر شد پناه بردند، قلعه زبیر سه روز در محاصر بود برخی منابع ذکر کرده‌اند که در این هنگام شخصی یهودی به نام غزال نزد محمد ابن عبدلله آمد و گفت: اگر به تو راهنمایی کنم از شر مردم نطاة خلاص می‌شوی، آیا به من و اهل بیتم امان می‌دهید؟ اگر یک ماه نیز در اینجا بمان و آن‌ها را محاصره کنی برای آن‌ها مهم نیست، زیرا آنان آب‌های سرزمین و کاریز‌هایی دارند که شبانه بیرون می‌آیند و آب می‌خورند و باز می‌گردند.
ظاهراً قوای اعزامی توسط عبدالله برای کمک به محمد ابن احوص توفیق چندانی کسب نکرد، زیرا این سپاه با وجود حمایت اکثریت مردم زرنج در نبرد با اَبوعوف بن عبدالرحمان که سرکردگی خوارج را بر عهده داشت، پس از پیکاری سنگین مغلوب شد و حتی فرماندهٔ آنان، عزیز بن نوح به همراه تعداد زیادی از مردم کشته شد.
سنن ابن ماجه ششمین کتاب از کتب صحاح سته است که توسط محمد ابن ماجه (۲۰۷ _ ۲۷۵ هجری) نوشته شده‌است. ابن ماجه از قزوین بوده که این شهر از مشهورترین شهرهای عراق عجم در آن زمان محسوب شده. او به علوم حدیث تسلط داشته و برای طلب حدیث به بصره، کوفه، بغداد، مکه، شام، مصر و ری سفر نموده‌است. او در تاریخ و تفسیر نیز دارای معلوماتی بود.
در سده نهم میلادی، محمد ابن موسی خوارزمی جداول دقیق سینوس و کسینوس و نخستین جدول تانژانت را تهیه کرد. او سهم زیادی نیز در توسعه مثلثات کروی دارد. در ۸۳۰ میلادی، مروزی نخستین جدول کتانژانت را تهیه کرد.
شخصی به نام ابوالحسنی محمد ابن ماه بسیاری از این رباط‌ها را ساخته‌است. به‌خصوص در نواحی شرقی ایران. مسیر حرکت جادهٔ ابریشم که مهم‌ترین آنها «رباط چاهه» یا «رباط ماهی» خوانده می‌شد. رباط ماهی در ۶۶ کیلومتری شرق شهر مشهد واقع شده‌است و به صورت چهار ایوانی بنا گردیده و از مهم‌ترین یادگارهای دوره غزنوی می‌باشد.
وی از خاندان مظفر بود. این خانواده متشکل از افرادی بودند که همگی دانشگاهی و از محققان مشهور به‌شمار می‌آمدند. خاندان مظفر در نجف از قرن دوازدهم هجری خاندانی از اهل علم به‌شمار می‌آمدند. برخی از افراد این خاندان در الجزایر می‌زیستند که در منطقه بصره در عراق امروزی است. پدر محمد رضا، شیخ محمد ابن عبدالله، فقیه و مجتهد و مرجع تقلید بود. وی در نجف زاده شد و دوران جوانی اش را صرف مطالعات و دیگر فعالیت‌های دینی همچون عبادت و تعلیم کرد مادامی که به عنوان یک فقیه برجسته شناخته شود. وی نویسنده تفسیری جامع بر کتاب شرایع الاسلام است که «توحید الکلام» نام دارد.