ابوالقاسم بن سلطان محمد اصفهانی

بیه پیش در نتیجه نزاع بین سران متعدد محلی در دوره قرن هشتم آسیب دید و حکومت ناصروندان که قبلاً یک بار در لاهیجان در آن وقفه افتاده بود تا ۷۹۲ کاملاً از بین رفت و سید هادی کیا سرور بیه پیش شد. سادات کارکیایی از ۷۶۹ تا (با تلافی جویی‌های مختصری از آخرین ناصروندان) ۱۰۰۰ در آنجا حکومت کردند. اولین عضو این خانواده که خود را کاملاً مستقل کرد سید امیر کیا بود. پسرش سید علی کیا به کمک سادات مرعشی مازندران خود را سرور همه بیه پیش کرد و تا قزوین و تارم و شمیران پیشروی کرد؛ و سید رضی کیا خاندان محلی هزاراسپیان و اسماعیلیان را مجبور به فرار از کوه‌های جنوب لاهیجان کرد. به همین ترتیب میرزا علی بن سلطان محمد کیا (حکومت ۸۸۳–۹۱۱) در اوج قدرتش قزوین، تارم، سلطانیه، ساوه، زنجان، فیروزکوه، تهران، ری و ورامین را زیر سلطه داشت.

بامرگ سلیمان شاه بن سلطان محمد در سال ۵۵۶ ه‍.ق سلطان ارسلان شاه بن طغرل جانشین وی شد. سلطان ارسلانشاه از سال ۵۵۶ تا ۵۷۱ ه‍.ق به مدت پانزده سال هفت ماه حکومت کرد و در سن چهل سه سالگی در همدان درگذشت. یکی از موارد مهمی که در دوران سلطنت ارسلان شاه باید به آن توجه کرد نفوذ بسیار زیاد اتابک ایلدگز در تصمیم‌گیری‌های که ارسلان شاه داشته‌است می‌باشد. همانطوری‌که قبلاً گفته شد با مرگ مسعود بن محمد ملکشاه شاهد ظهور افرادی تحت عنوان اتابک در دستگاه حکومت سلجوقیان هستیم که این افراد از نفوذ بسیار بالای در دستگاه حکومت سلوجوقیان برخوردار بودند. و در زمره تصمیم گیرندگان اصلی به‌شمار می‌آمدند. فرمانروای حقیقی و تصمیم گیرنده اصلی امور سلطنت در دوران ارسلان شاه، اتابک ایلد گدز بود. ارسلان شاه نیز از نفوذ و قدرت اتابک ایلدگز با خبر و آگاه بود و تلاش می‌کرد تا خودرا از نفوذ اتابک ایلدگز برهاند هرچند که عمر کوتاهش مجال به انجام کار را به وی نداد. اتابک ایلگدز به نام ارسلانشاه توانست دولتی بالنسبه معتبر از حوالی تفلیس تا حدود مکران تشکیل دهد. مهم‌ترین تحولاتی که در دوران امیر ارسلان شاه رخ داد می‌توان به دسیسه‌های ابن هیبره، حمله گرجیان به قلمرو مسلمانان و اسارت شهر آذربایجان توسط گرجیان، مبارزه با اسماعیلیان وشورش امیراینانچ حاکم شهرری اشاره کرد که در ادامه پژوهش به هرکدام از آن‌ها پرداخته می‌شود

سلطان حسن بن سلطان محمد (۹۰۹–۹۱۱ ق) وی مدت هجده ماه بر بیه پیش حکومت کرد. امیر حسام الدین، حاکم رشت، به هنگام قدرت رسیدن او شرایط را مناسب دید و از بستن پیمان صلح با او طفره رفت و با سپاه خود به سمت لاهیجان و رانکوه حمله برد و خرابی‌هایی به بار آورد؛ اما اهالی آن مناطق در برابر حملات آنان مقاومت کردند تا آنان مجبور به عقب‌نشینی شدند و به رشت بازگشتند. سلطان حسن، وفاداری خود را به اسماعیل میرزا، اعلام نمود و برای سرکوبی حاکم رشت از او درخواست کمک کرد. وی به فرمان اسماعیل میرزا، حکومت گرجیان را به سلطان هاشم سپرد.