ابن عطیه محاربی

به گزارش احمد بادکوبه هزاوه در دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، در عصر ظهور اسلام، قرآن با نزول سوره‌های مکی همچون ناس و فلق، به تبیین استعاذهٔ حقیقی از منظر اسلام پرداخت. به عقیده بادکوبه، در بین اعراب جاهلی تسلیم‌پذیری در برابر نیروهای شیطانی متداول بود و در مقابل، این دو سوره پناه بردن به خداوند از جمیع شرور را تبلیغ می‌کرد. با وجود این مفاهیم در قرآن، اتهامی که به محمد در خصوص ارتباط با نیروهای شیطانی داده می‌شد، به طور کلی نفی شد. واژه استعاذه در قرآن ۱۷ مرتبه کاربرد داشته‌است. اهمیت این موضوع در قرآن تا به آنجا است که دو سوره پایانی قرآن در مفهوم و موضوع استعاذه نازل شده‌است. دو سوره ناس و فلق که به سبب آغاز با عبارت «اعوذ» از همان ابتدای نزول به «معوذتین» یا «معوذتان» به معنای دو تعویذ[یادداشت ۲] معروف شدند، جایگاه ویژه‌ای در نظام آموزش قرآن کسب کردند. از سویی دیگر معوذتین جانشین انواع تعویذها در عصر جاهلی شد. با وجود آنکه نام دو سوره فلق و ناس به صورت مثنی «معوذتین» ذکر شده‌است، اما هیچ مفسری، یکی از این سوره‌ها را به صورت تنها، به «معوذة» نخوانده‌است و تنها ابن عطیه عبارت «سورةَ معوذةِ الاولی»[یادداشت ۳] را برای سوره فلق به‌کار برده‌است. استعاذه در دو سوره معوذتین با عبارت «قل اعوذ برب» و در مقام تخاطب محمد صورت گرفته‌است. مشهورترین عبارت استعاذه در فرهنگ اصطلاحی قرآن، عبارت «اعوذ بالله من الشیطان الرجیم» است که در سوره نحل مورد استفاده قرار گرفته‌است.