ابن اخشید ابوبکر احمد بن علی

نویسندهٔ غیبی احمد بن علی البونی (متوفی ۱۲۲۵) در کتاب خورشید علم بزرگ (عربی : شمس المعارف الکبرى) از شیطانی به نام "مادر فرزندان" (ام الصبیان) یاد می کند. در روایات عامیانه ثبت شده در حدود سال ۱۹۵۳ درباره جنی به نام قرینه حکایت می کند که توسط آدم طرد شد و با ابلیس جفت شد. او انبوهی از شیاطین به دنیا آورد و به مادر آنها معروف شد. او برای انتقام از آدم، به تعقیب فرزندان انسان می پردازد. به این ترتیب، او نوزاد مادر باردار را در رحم می کشد، باعث ناتوانی جنسی مردان می شود یا به کودکان کوچک مبتلا به بیماری حمله می کند. طبق آداب غیبی، او تابع موره الابیض پادشاه شیطان است که به نظر می رسد نام دیگری برای ابلیس باشد که در نوشته های جادویی استفاده می شود.

وجود روایت‌های ضعیف در متن کتاب، از جمله معایبی است که بر کتاب کافی، گرفته می‌شود. این روایات ضعیف، شامل نقل روایت با سند مرسل، روایت مجهول، مهمل، غالی و نقل روایت از راویان ضعیف است. از همین رو ابوالقاسم خویی با اشاره به تصریح کلینی در مقدمهٔ کتاب کافی، معتقد است که منظور کلینی از تصریح به اعتبار کتابش، نمی‌تواند به معنای وثاقت تمام راویان کتاب باشد؛ چرا که در این اثر از افراد مجهول و ضعیف، نقل روایت صورت گرفته‌است. هاشم معروف الحسنی، تعداد ۵۰۷۸ حدیث از مجموع احادیث کافی را صحیح، ۱۴۴ روایت را حسن، ۱۱۲۸ حدیث را موثق[یادداشت ۸] یا قوی و ۹۴۵۸ حدیث را ضعیف می‌داند. وجود ضعف متنی در برخی از روایات کافی، عیب دیگر این اثر به‌شمار می‌آید که با وجود تعداد کم آنها، نشانهٔ نفوذ جریان غلو در کتاب‌های اصول می‌باشد. قدیمی‌ترین نسخه مربوط به کتاب کافی، متعلق به سال ۶۷۵ ه‍.ق است که به خط علی بن ابی المیامین علی بن احمد بن علی و در کتابخانه آستان قدس رضوی نگاهداری می‌شود.

کارکیا سید احمد بن علی (حکومت: ۹۴۳–۹۷۵ و ۹۸۵–۱۰۰۰) به دستور شاه تهماسب مذهب اثنی عشری را جایگزین زیدیه کرد ولی وقتی شروع به توطئه با عثمانیان کرد و خواست برای حمله به قزوین به شیروان و لاهیجان سرباز بفرستند از چشم شاه افتاد.

محمد بن احمد بن علی بن محمد منشی از خانواده اعیانی بوده که خاندان او صاحب قلعه ای کوهستانی در خراسان به نام خرندز در نزدیکی شهر زیدر از ولایت نسا بودند. در فصلی از کتاب او کیفیت پیوستن خود به درگاه جلال الدین را در سال ۶۲۲ هجری و منشی شدن خود را شرح می‌دهد: پس از مرگ سلطان محمد خوارزمشاه، عماد الدین محمد ولایت نسا را بدست گرفت. شهاب الدین نیز در نزد اختیارالدین فرزند عمادالدین به خدمت مشغول شد. اختلافات نصرت الدین و غیاث الدین پیرشاه (برادر سلطان جلال الدین) باعث شد که نسوی به عنوان سفارت به نزد پیرشاه برود و از نسا خارج شود. نسوی سپس در آذربایجان به خدمت سلطان پیوست و در سال‌های ۶۲۲–۶۲۴ دیوان کتابت و انشا را به عهده گرفت.

محمود برای اینکه بکتوزون و ابوالقاسم به یکدیگر نپیوندند، روانهٔ طوس شد. بکتوزون از بیم محمود به جرجان رفت و محمود ارسلان جاذب را به مقابلهٔ او فرستاد. در همین زمان، بکتوزون از غیبت محمود که به هرات رفته بود سود جست و به نیشابور بازگشت و به خدمت عبدالملک شتافت، اما این کار فایده‌ای نداشت، زیرا حکومت سامانی دولت مستعجل بود. در همین موقع، بکتوزون برای پرهیز از رویارویی با لشکریان امیر محمود به مرو رفت. چون اهالی، به هواداری امیر محمود، او را راه ندادند، بکتوزون شهر را غارت کرد و به بخارا بازگشت و به عبدالملک‌بن نوح و فائق پیوست و همگی به گردآوری لشکر مشغول شدند. در همین سال، فائق در گذشت و ایلک خان، ابونصر احمد بن علی، با شنیدن این خبر به بخارا رفت. او نخست از درِ دوستی با عبدالملک درآمد. بکتوزون و برخی از امیران به استقبال وی رفتند، اما او آنان را در اردوی خود بازداشت و اموالشان را مصادره کرد. ازینرو عبدالملک به‌ناچار گریخت و ایلک خان بدون برخورد با کوچک‌ترین مقاومتی در ۳۸۹ به بخارا رسید و عبدالملک را پیدا کرد و او را با خویشانش به اوزکند فرستاد و بدین‌سان دولت سامانیان فروپاشید.

در بازی بعدی مقابل ولز در میان هیاهوها و سوت‌های هواداران ایرانی در هنگام پخش سرود ملی، بازیکنان ایران در حال خواندن سرود ملی فیلمبرداری شدند و پرچم شیر و خورشید و بنرهای زن، زندگی، آزادی برخی از معترضان، توسط هواداران طرفدار دولت و حراست ورزشگاه احمد بن علی از آن‌ها گرفته‌شد. رویترز از چندین حادثه که هواداران ایرانی را در این بازی در بر می‌گرفت خبر داد.

فرزند دیگری نیز از وی بوده‌است که احمد بن علی بن باقر نام داشت. قبر وی در اصفهان در باغ‌هایی قرار دارد که سر راه محله خواجو است.

شمس‌المعارف‌الکبری یا شمس‌المعارف و لطایف‌العوارف (در فارسی به معنای آفتاب بزرگ شناخت) عنوان کتابی به زبان عربی نوشته ابوالعباس احمدبن علی بن یوسف قرشی البونی معروف به احمد بن علی البونی که نویسنده قرن هفتم هجری قمری می‌باشد.