ابریزی

سطح تپه حدود ۳۰×۲۰ متر اندازه‌گیری شده و دیوار بر آبریزی پیرامون آن ساخته شده‌است. ارتفاع تپه از سطح زمین‌های پیرامونی خصوصاً جهات جنوب و غرب ۳۰۰ متر می‌باشد.

رودخانه سَـجـِـرو یا سجادرود از رودهای پرآب شهرستان بابل در استان مازندران است. آب این رودخانه از رودها و چشمه سارهای رشته کوه البرز در ارتفاعات ۳۷۰۰ متری در جنگل‌های بخش بندپی شرقی (منطقه شیخ موسی) تأمین می‌شود. این رودخانه در شهر گلوگاه (بخش بندپی شرقی)، دارای حوضهٔ آبریزی به مساحت ۰۶/ ۲۶ کیلومتر مربع است که بیش از نیمی از حوضه آن، پوشش گیاهی دارد. این رود پس از پیمودن مسافتی حدود ۱۰۰ کیلومتر به رودِ بابل (بابلرود)، در جنوب شهر بابل می‌پیوندد که نهایتاً (بابلرود) در بابلسر به کام دریا مازندران می‌ریزد.

اگر حوضه آبریزی دارای نقطه تمرکزی خارج از خود حوضه باشد حوضه باز نامیده می‌شود و اگر نقطه تمرکز در داخل حوضه باشد، حوضه بسته نامیده می‌شود.

سفال‌گری یکی از مهم‌ترین و قدیمی‌ترین هنرهای دستی بشر است که از سال‌های متمادی در افغانستان رونق داشته‌است. در افغانستان ۶۰۰۰ سال پیش از میلاد نخستین نشانه پیدایش کوره پخت در صنعت سفال دیده می‌شود در ۳۵۰۰ سال پیش از میلاد چرخ سفالگری ساده‌ای که آن را با دست می‌گرداندند ساخته شد. در طی جستجوها در تپهٔ دِه‌مُراسی، باستان‌شناسان مجموعه‌ای از یک زیارتگاه را پیدا کردند که حاوی اشیایی بود متعلق به مراسم مذهبی، مانند شاخ‌های بُز، یک کاسه، مُهر مِسی، لولهٔ مسی میان خالی، جام کوچکی از سنگ مرمر، و یک تندیس سفال‌گری‌شده و کنده‌کاری‌شده از یک رب‌النوع مادر که مشابه تندیس‌هایی بود که در مندیگک نیز یافت شده بود. حدود ۵٫۰۰۰–۷٫۰۰۰سال پیش از میلاد، دهقانان و چوپانانی در دامنه‌های حاصلخیز اطراف هندوکُش زندگی می‌کردند. این مردمان صنعت ابتدائی خانه‌سازی را با خشت خام و سفالگری با خود به شهرها آوردند و سپس، در عصر مس (Chalcolithic)، از فروش لاجورد و تجارت آن به کشورهای ایران، هند و بین‌النهرین ثروتمند شدند. در زمان تیموریان آبریزی سفال و کشیدن نقش‌ها بالای اشیا سفالی بنا شد. این‌گونه ساختن کاشی در زمان تیموریان نیز صورت گرفت؛ که نمونه آن تا فعلاً در شهر مزارشریف دیده می‌شود. ساختن ظروف سفالی تا اکنون در تمای افغانستان رایج است. در شهر کوچک به نام استالف طور وسیع ساخته می‌شود که شهرت جهانی دارد. رنگ ظروف استالفی معمولاً سبز می‌باشد.

یکی از وسیله مبارزه علیه خشک سالی استفاده از کانال‌ها است. آب کانال‌ها از دریای می‌آید که اصلاً در آنجا خشک سالی وجود ندارد. کانال عبارتند از تغیر دادن مسیر آب دریا را به مسیر مورد نظر می‌گویند. کانال یکی از وسیله‌است می‌تواند منطقه بزرگ را آبریزی نماید. در افغانستان تا فعلاً دو کانال بزرگ اعمار گردیده‌است.

این رودخانه نزدیک به ۴۰۰ کیلومتر طول داشته و حوضهٔ آبریزی برابر با ۲۲۰۰۰ کیلومتر را در برمی‌گیرد.

دومین رودخانه پراهمیت رود هلمند است که از سنگلاخ یا ۸۰ کیلومتری غرب کابل سرچشمه گرفته و از شمال به جنوب غرب کوهستان‌ها هزاره‌جات را پشت سر گذاشته در گرشک داخل ریگستان‌ها دشت مارگو می‌شود. پسانتر به‌طرف سیستان جریان نموده. به تالاب بین‌المللی هامون در منطقهٔ سیستان ایران می‌ریزد. درازای این رودخانه ۸۳۵ کیلومتر است. در مسیر این رود سد کجکی با ظرفیت ۶۷۰ میلون متر مکعب اعمار گردیده‌است. در سال ۲۰۱۱ کار بند کمال خان نیز در مسیر این دریا آغاز گردیده‌است. این بند در زمان داود خان سروی و به ارزش ۳۳ میلیون دالر با حکومت چکسلواکی قرارداد گردیده بود که در این ۳۲ سال کار آن متوقف بود. رودخانهٔ هلمند در مجموع ۳۸۶٬۰۰۰ کیلومتر مربع را می‌تواند آبریزی کند؛ و اگر از این آب درست استفاده شود می‌توان تمام زمین‌های اطراف این رودخانه را زیر کشت محصولات زراعی برد.

بدبختانه افغانستان بالاثر مصروف بودن جنگ‌های چندین دهه نتوانسته معضلات این آبریزی را روی اوراق بیاورد.

حجم آب تنظیم تخصیص یافته برای سد ۴۳۵ میلیون مترمکعب در سال و حجم مخزن این سد ۲۷۰ میلیون متر مکعب است. ارتفاع سد دالکی ۱۰۶ متر و طول تاج آن ۱۱۷۶ متر است و بر روی حوضه آبریزی به مساحت پنج هزار و ۱۱۰ کیلومتر مربع ساخته می‌شود.

میزوری با حوضه آبریزی به مساحت ۵۲۹٬۳۵۰ مایل مربع (۱٬۳۷۱٬۰۰۰ کیلومتر مربع) تقریباً یک‌-ششم از منطقه ایالات متحده را در بر می‌گیرد. یا به تعبیر دیگر، اندکی بیش از ۵٪ قاره آمریکای شمالی تا سال ۱۹۹۰ میلادی، حوضه میزوری محل زندگی ۱۲ میلیون نفر بوده است. که شامل جمعیت‌هایی از ایالت نبراسکا، بخش هایی از ایالت کلرادو، آیووا، کانزاس، مینه‌سوتا، میسوری، مونتانا، داکوتای شمالی، داکوتای جنوبی و وایومینگ بوده است.