ابراهیم بن رائق

پس از شکست ماکان از مرداویج (مؤسس سلسله زیاریان) مناطق دیلم، جبال و طبرستان تحت سیطرهٔ زیاریان درآمد و بسیاری از غلمان‌های ماکان به خدمت مرداویج درآمدند. مرداویج با غلمانان خود بدرفتاری می‌کرد، و در نتیجه غلمانان ترک او را در ژانویه ۹۳۵ (۳۲۳ هجری قمری) در اصفهان به قتل رساندند؛ عملی که احتمالاً بجکم در آن شریک بوده‌است. به نظر می‌رسد بجکم و دیگر سران ترک لشکر مرداویج، در توطئهٔ قتل او، با خلیفه الراضی بالله همکاری کرده‌اند. به‌هرترتیب، پس از مرگ مرداویج، اکثر غلمان‌ها از خدمت آل زیار سر باز زدند. بجکم و افسر همکارش، توزون، رهبری گروه بزرگی از غلمان‌ها را بر عهده گرفتند و پس از ارائه خدمات خود به حسن بن هارون، والی جدید جبل، به دربار خلافت عباسیان در بغداد رفتند. در ابتدا، دربار خلیفه خدمت آن‌ها را بر خود نپذیرفت زیرا که محافظان حُجَریه، که گارد حفاظتی خلیفه بودند، به امتیازها و برتری غلمانان حسودی می‌کردند و از نزدیک شدن آنان به خلیفه واهمه داشتند؛ اما در نهایت ترکان موفق شدند به خدمت محمد بن رائق، فرماندار بصره و واسط در جنوب عراق عرب، درآیند. بجکم که از آن پس به نام بجکم رائقی شناخته می‌شد، نیروی نظامی بزرگی را تحت فرمان خود ایجاد کرد که از پیروانش و همچنین ترکان و دیلمی‌های دیگری که از جبال فراخوانده شده بودند، تشکیل می‌شد.

در این میان، سربازان تُرکی که بغداد را ترک می‌کردند، به یکی از امیرالامراهای سابق، محمد بن رائق، که به سوریه گریخته بود، پیوستند ابن رائق نامه‌ای از خلیفه متقی دریافت کرد که از وی دعوت می‌کرد به پایتخت عباسیان بازگردد. هنگامی که کورانکیج خبر لشکرکشی ابن رائق به بغداد را دریافت کرد، اسپهان را از واسط بازخواست و اینچنین واسط به دست بریدیان بازگشت. در ۲۲ اوت نیز وزیر القراریطی را عزل کرد و ابوجعفر محمد بن قاسم الکرخی را جایگزین وی کرد.