ابراهیم بن حسن اصفهانی

مدحت صاحب اجل منصور مفخر آل احمد بن حسن

علی بن حسن باخرزی فقیه شافعی،نویسنده و شاعر عربی

206-  نصيرالدين محمد بن محمد بن حسن طوسى چهرودى (597 - 672 ه‍ ق .) وزيرهلاكوخان مغول بوده و خدمات او به شيعيان و معارف شيعى ، در كتب تراجم ثبت و ضبطشده است .

سپهر مرتبه یعقوب بن حسن که بر اوست رسوم شاهی و آثار سلطنت مقصور

17 - ((احمد بن حسن )): احمد بن الحسن بن اسحاق بن سعد، شيخ او را از اصحاب امامهادى - عليه السلام - بر مى شمارد.(315)

2. بعضى از اولاد فضل بن حسن بن عبيدالله بن عباس عليه السلام

251-  الاسلام و المشكلة العنصريه ، ص 67. از: المجامع الصغير / محمد بن حسن ،ص 32. حاشيه كتاب الخراج / ابويوسف ، ص بولاق .

شه مظفر مسعود بن حسن که وراست بپادشاهی روی زمین سزا دیدن

2. برخى از اولاد محسن بن حسين بن على بن عبيدالله بن حسن بن عبيدالله بن عباس عليهالسلام . (121)

یعقوب بن حسن که به امید بزم اوست گردان مدام ساغر زرین آفتاب

از گزارش‌های مورخان استفاده می‌شود که دختران حسین بن علی پس از درگذشت شوهرانشان از سوی حاکمان بنی امیه خواستگاری شده‌اند، و چون پاسخ منفی داده‌اند مورد اذیت و آزار قرار گرفته‌اند. این موضوع را راجع به سکینه و فاطمه نوشته‌اند. چند سال پس از درگذشت حسن بن حسن شوهر فاطمه، عبدالرحمان بن ضحاک حاکم مدینه از او خواستگاری کرد و فاطمه به وی پاسخ منفی داد. حاکم بر نظر خود اصرار می‌کرد و می‌گفت: اگر خواستگاری مرا رد کنی، به پسرت عبداللّه تهمت شرکت در مجلس شراب خواری می‌زنم و او را دستگیر و در جمع مردم گردن می‌زنم و آبروی تو را می‌برم.

فروغ بزم جهان نمود وجه حسن جمال دولت اسلام کاظم بن حسن

محمد بن حسن، صاحب زمان مهدی که اوست صاحب تأویل و مفخر فقرا

اين امامزاده عظيم الشان ، دو لقب دارد: يكى تاج الدين و ديگرى غريب كه در شيراز بهسيد غريب مشهور است . وى كه فقيه ، اديب و زاهد مشهورى بود، در شيراز بدرود جهانگفت . در محله دروازه كازرون آن شهر به خاك سپرده شد. مرقد شريفش زيارتگاهاهل دل است و به تجربه رسيده كه هركس در آن بقعه مباركه سوگند دروغ ياد كند در آنسال عمرش تمام شود.(174) جناب حسن بناسماعيل بن عبيدالله بن حسن بن عبيدالله بن عباس بن اميرالمومنين عليه السلام ، در شيرازبوده است . (175)

مهین نیای ابی صدر اعظم ماضی عزیز مصر شرف خواجه یوسف بن حسن

شاه ستاره جاه براهیم بن حسن کاندر نبرد خصم چو هوشنگ شنگ شد

ابوطیّب مُـتَـنَـبّی (۳۰۳-۳۵۴ ق) (نسب: ابوالطَیّب احمد بن حسین بن حسن بن عبدالصمد جُعفی کِندی کوفی)، ادیب و شاعر برجستهٔ عرب در سدهٔ چهارم قمری بود. وی شاعر معروف دورۀ خلافت عباسی در دربار امیر سیف الدولة حمدانی در حلب بود، و برای او ۳۰۰ صفحه شعر سرود. به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین، برجسته‌ترین و تأثیرگذارترین شاعران عرب‌زبان، بسیاری از اشعار او به بیش از ۲۰ زبانِ جهان ترجمه شده‌است. اشعار او عمدتاً حول محور ستایش پادشاهانی است که در زمان حیاتش از آنها دیدن کرده بود. او سرودن شعر را در ۹سالگی آغاز کرد. او به هوش سرشار و شوخ‌طبعی مشهور است. متنبی به‌خاطر اشعارش بسیار به خود می‌بالید. در میان موضوعات شعری وی شجاعت، فلسفۀ زندگی و توصیف جنگ‌ها به چشم می‌خورد. بسیاری از اشعار او در جهان امروز عرب بسیار رواج داشته و دارند و تبدیل به ضرب‌المثل شده‌اند. استعداد شگرف او، وی را به بسیاری از رهبران عصر خود نزدیک ساخت.

بمشک و غالیه خال و زلف او قلمم نبشت مدحت محمود بن حسن الحال

بلند مرتبه یعقوب بن حسن که ز عدل لوای جاه و جلالت به آسمان افراشت