ابراهیم بن ایوب اصفهانی

جد بزرگش، فندق بن ایوب پس از آنکه از سوی محمود غزنوی به منصب قضا در نیشابور گمارده شد به این شهر مهاجرت کرد امّا اندکی بعد از این شغل کناره گرفته و در ناحیه بیهق سکنی گزید. در مورد پدرش زید (۵۱۷–۴۴۷ ق) اطلاعات چندانی در دست نیست جز آنکه خود بیهقی بیان می‌کند.

فضالة بن ایوب ازدی، یکی از محدثان شیعه و از اصحاب اجماع است. او از موسی کاظم و علی بن موسی الرضا نقل روایت کرده‌است. برخی در اصحاب اجماع بودن او، اختلاف نظر دارند.

فضالة بن ایوب از قبیله ازد است و به جهت تولد در کوفه، به کوفی خوانده می‌شود. وی در اواسط سده دوم به دنیا آمده و برای کسب دانش، از کوفه به مدینه هجرت کرده‌است. او در مدینه به نزد موسی کاظم رفته و از او کسب علم و نقل حدیث کرده‌است. پس از کشته شدن موسی کاظم، او نزد علی بن موسی حاضر شد و از او احادیثی را نقل کرده‌است. با استناد به برخی روایات بر می‌آید که او دورانی را به عنوان قاضی شهر اهواز منصوب بوده‌است.

درحالی که از قلعه برای حفظ یک مکان و کنترل حرکت ارتش استفاده می‌شد، در سرزمین مقدس برخی موقعیت‌های استراتژیک کلیدی بدون استحکامات باقی‌مانده بودند. در اواخر سده ۱۲ام و اوایل سده ۱۳ام بعد از پایان جنگ سوم صلیبی (۱۱۸۹–۱۱۹۲) معماری قلعه در شرق پیچیده شد. هم مسلمانان و هم مسیحیان شروع به ساختن استحکامات نمودند و هر یک از آن‌ها روش متفاوتی داشتند. عدل ابوبکر بن ایوب، خلیفه مسلمین در سده ۱۳ام، سازه‌هایی با برج‌های مستطیلی بزرگ بنا نهاد که معماری مسلمانان را تحت تأثیر قرار داد و این کار بارها تکرار شد، ولی آن‌ها تأثیر اندکی بر قلعه‌های صلیبی داشتند.

دنیس مایکل ولیم روهان شهروند اسرائیلی در ساعت هفت صبح روز ۲۱ آگوست سال ۱۹۶۹ مسجدالاقصی را به آتش کشید. در نتیجه این اقدام، ۱۵۰۰ متر مربع از فضای مسجد از بین رفت و منبر تاریخی مسجد منتسب به سلطان ناصر صلاح‌الدین یوسف بن ایوب (سال ۵۸۳ هجری) در آتش سوخت.