فضه نوبیه

معنی کلمه فضه نوبیه در دانشنامه آزاد فارسی

فِضّۀ نوبِیه (قرن ۱ ق)
بانوی صدر اسلام، اهل نوبه یا نوبیا در جنوب مصر. به روایتی پیامبر (ص) او را به خدمتگزاری در خانۀ فاطمه (س) گماشت. بانویی پارسا و خردمند بود و در پرتو تربیت خاندان پیامبر (ص) به درجاتی بلند از کمال نایل آمد، چندان که در قضیۀ وفای به نذر و روزۀ سه روز پیاپی و اطعام مسکین و یتیم و اسیر با اهل بیت (ع) همراهی کرد (به این واقعه در سورۀ انسان اشاره شده است). روایاتی در کتب شیعه و سنّی از طریق او برجای مانده است. روایت شده که بعد از وفات حضرت زهرا (س)، با ابوثعلبۀ حبشی ازدواج کرد.

معنی کلمه فضه نوبیه در دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] فضه نوبیه، کنیز حضرت زهرا(س) است که پیامبر(ص) او را به این نام خواند. نام او در روایات مرتبط با ولادت حسنین، ماجرای نزول آیه اطعام و شهادت حضرت زهرا (س) آمده است. از ویژگی های وی، سخن گفتن با آیات قرآن و دانستن علم کیمیاست. گفته‎اند در واقعه کربلا نیز حضور داشته است.
فضه، اصالتاُ از اهالی نوبیه بود. نوبیه شهری است در جنوب سودان یا جنوب مصر و شرق نیل. برخی او را هندی و برخی دیگر دختر پادشاه هند معرفی اش کرده اند.
فضه، کنیز حضرت زهرا(س) بود. پس از نزول آیه «فقل لهم قولا میسورا»، پیامبر(ص) وی را به خانه حضرت زهرا(س) فرستاد و او را فضه نامید.

جملاتی از کاربرد کلمه فضه نوبیه

فضه نوبیه خدمتگزار فاطمه زهرا دختر پیامبر اسلام بود و شهرتش به خاطر نقل روایاتی منتسب به فاطمه زهرا است.