عمادالدین طبری. [ ع ِ دُدْ دی ن ِ طَ ب َ ] ( اِخ ) حسن بن علی بن محمدبن علی بن محمدبن حسن طبری ( یا طبرسی ) مازندرانی ، ملقب به عمادالدین و مشهور به عماد طبری و عماد طبرسی. از فقهای بزرگ امامیه و معاصر محقق حلی و خواجه نصیر طوسی بود. وی در سال 698 هَ. ق. حیات داشت. او راست : 1 - احوال السقیفة یا کامل السقیفة. 2 - الاربعون حدیثا فی فضائل امیرالمؤمنین ( ع ) و اثبات امامته. این کتاب چون به نام بهاءالدین محمد جوینی ( صاحب دیوان ) نوشته شده است آن رابه نام «اربعین بهائی » نیز می نامند. کتاب فوق نیز به همین جهت به «کامل بهائی » شهرت دارد. 3 - اسرارالائمة، یا اسرارالامامة، که در سال 698 هَ. ق. تألیف شده است. 4 - بضاعةالفردوس. 5 - تحفةالابرار، به پارسی ، در اصول دین. 6 - جوامع الدلائل و الاصول فی امامة آل الرسول. 7 - العمدة فی اصول الدین و فروعه الفرضیة و النقلیة. 8 - عیون المحاسن. 9 - الکفایة فی الامامة.10 - معارف الحقائق. 11 - مناقب الطاهرین فی فضائل اهل البیت المعصومین. 12 - المنهج فی فقه العبادات و الادعیة و الاَّداب الدینیة. 13 - النقض علی معالم فخرالدین الرازی. 14 - نهج الفرقان الی هدایةالایمان. ( از ریحانة الادب ج 3 ص 127 از روضات الجنات ص 169 و الذریعة ). و نیز رجوع به حسن طبری ( ابن علی بن... ) شود. عمادالدین طبری. [ ع ِ دُدْ دی ن ِ طَ ب َ ] ( اِخ ) علی بن محمدبن علی کیاهراسی طبرستانی شافعی ، مکنی به ابوالحسن و ملقب به عمادالدین و مشهور به عماد طبری و عماد کیا. از فقهای نیمه دوم قرن پنجم هَ. ق. رجوع به علی کیاهراسی شود. عمادالدین طبری. [ ع ِ دُدْ دی ن ِ طَ ب َ ] ( اِخ ) محمدبن علی بن محمدبن علی طبری آملی ، مکنی به ابوجعفر وملقب به عمادالدین. وی از علمای شیعه اواسط قرن ششم هَ. ق. و از تلامذه شیخ ابوعلی بن شیخ طوسی بود. وشاذان بن جبرئیل و قطب راوندی ( متوفی در 573 هَ. ق. ) از وی روایت کنند. او در سال 560 هَ. ق. از بعضی مشایخ خود اجازه داشته است. او راست : 1 - بشارةالمصطفی لشیعة المرتضی. 2 - الزهد و التقوی. 3 - الفرج فی الاوقات والمخرج بالبینات. ( از ریحانة الادب ج 3 ص 129 از روضات الجنات ص 491. و مستدرک الوسائل ص 476 ).
معنی کلمه عمادالدین طبری در فرهنگ فارسی
محمد بن علی بن محمد بن علی طبری آملی مکنی به ابو جعفر و ملقب به عماد الدین وی از علمای شیعه اواسط قرن ششم هجری و از تلامذه شیخ ابو علی ابن شیخ طوسی بود
جملاتی از کاربرد کلمه عمادالدین طبری
عمادالدین طبری با نام کامل عماد الدین ابو جعفر محمد بن ابی القاسم علی بن محمد بن علی بن رستم بن یزدبان طبری آملی کجی یا معروف به عماد الدین طبرسی، از علما و محدثین قرن ششم هجری است. سال دقیق تولد، هم چنین سال وفاتش بر ما معلوم نیست، اما با توجه به تاریخ احادیث کتاب بشارة المصطفی، چنین می‌نماید که قریب به نیم قرن (سال ۵۰۸–۵۵۳) فعالیت علمی داشته‌است. در سال ۵۵۳ هجری قمری محمد بن جعفر مشهدی در کتاب مزار از وی روایتی نقل می‌کند که نشان می‌دهد ایشان در آن تاریخ زنده بوده‌است. پدرش ابی القاسم علی بن محمد، از علمای روزگار خویش بوده و کتابی داشته‌است که فرزند، از آن نقل کرده‌است. در تاریخ طبرستان به نوه دختری عمادالدین اشاره کرده که از جوانان نیکو و متبحر در علوم است. او حاصل ازدواج فرزند امیر ورام بن ابی فراس با دختر عمادالدین است.
وی تحصیلات ابتدایی را نزد پدر خویش فرا گرفت. پس از آن در محضر درس شیخ ابو علی طبرسی، عمادالدین طبری و سید مرتضی رازی بهره فراوان برد؛ سپس به شهر قم رهسپار شد تا از علمای آن دیار نیز بهره‌مند گردد و در مدتی کوتاه از چهره‌های سرشناس شیعه گردید.
بعد از درگذشت حسن بن علی، حسین با اُم‌ّاسحاق دختر طَلحه — صحابی مشهور محمد — ازدواج کرد و از وی صاحب دختری به‌نام فاطمه شد. مادلونگ می‌نویسد که برخلاف برخی گزارش‌ها، فاطمه باید از سکینه کوچک‌تر باشد. اما حاج‌منوچهری سکینه را، دختر کوچک و از رباب می‌داند. برخی دیگر از منابع، از محمد، زینب و رُقَیّه نیز به عنوان فرزندان حسین نام برده‌اند. حبیب‌الله کاشانی در تذکرة الشهدا، پس از توضیحات فراوانی در خصوص فرزندان حسین بن علی، برای وی ۸ دختر و ۱۳ پسر را گزارش می‌کند. کاشانی نام هشت دختر حسین بن علی را اینگونه گزارش می‌کند: فاطمه کبری، فاطمه صغری، زبیده، زینب، سکینه، ام‌کلثوم، صفیه و رقیه (به نقلی زبیده). با این وجود در منابع اولیه اسلام، سخنی از دختری سه ساله که در ماجرای کربلا حضور داشته باشد، به میان نیامده است. اربلی نیز در کشف الغمه از چهار دختر برای حسین بن علی یاد می‌کند، اما تنها نام سه دختر (زینب، سکینه و فاطمه) را ذکر می‌کند که احتمالاً نفر چهارم، همان رقیه بنت الحسین باشد. قدیمی‌ترین اثری که از رقیه بنت الحسین در خصوص ماجرای خرابه شام یاد کرده‌است، کتاب الحاویه فی مثالب معاویه اثر قاسم بن محمد بن احمد مأمونی - از عالمان اهل سنت متوفی در سال ۴۴۰ ه.ق - است. با وجود اینکه نسخه‌ای از کتاب الحاویه اکنون در دسترس نیست، اما عمادالدین طبری (زنده تا ۶۹۸ ه.ق) در کتاب کامل بهائی، ماجرای خرابه شام را از آن گزارش کرده‌است.