عتیبه

معنی کلمه عتیبه در لغت نامه دهخدا

( عتیبة ) عتیبة. [ ع َ ب َ ] ( ع ص ) کم خیر. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( اقرب الموارد ).

معنی کلمه عتیبه در فرهنگ فارسی

کم خیر

جملاتی از کاربرد کلمه عتیبه

عتیبه در شهر مکه به دنیا آمد. او فرزند ارشد عبد العزى بن عبدالمطلب و اروى بنت حرب بود.
ابن سعد به سند خود روایت می‌کند که عباس بن عبدالمطلب گفت: هنگامی که محمد در جریان فتح به مکه آمد، به من فرمود: ای عباس، برادرزاده هایت عتبه و عتیبه کجا هستند تا بتوانم. آنها را ببینم؟" پس گفتم: از مشرکان قریش که کوچ کرده‌اند دوری کن، گفت: برو و آنها را نزد من بیاور. گفت: پس سوار عرفات شدم و نزد آنان آمدم و گفتم: محمد شما را می‌خواند، پس با من سوار شوید. پس آنان را به اسلام دعوت کرد ، پس اسلام آوردند و بیعت کردند، سپس محمد فرمود: «این دو پسر عمویم را از پروردگارم هدیه خواستم، پس آنها را به من داد».
عتیبه بن ابی‌لهب (به عربی: عُتَیْبَة ابْنِ أَبیّ لَهَب) پسر عبد العزى بن عبدالمطلب مشهور به ابولهب و پسر عموی محمد پیامبر اسلام بود. او قصد داشت با ام کلثوم دختر سوم محمد ازدواج کند، اما به درخواست پدرش نامزدی با او را لغو کرد.
عتیبه یکی از سه پسر ابولهب، مخالف سرسخت محمد بود. او تنها پسر ابولهب بود که مسلمان نشد.