عبدالله افندی

آمدی در سده پنجم و ششم هجری قمری می‌زیسته است. به استثناء دانسته‌هایی که میرزا عبدالله افندی تشریح کرده‌است اطلاعات زیادی از زندگی نگارنده کتاب، عبدالواحد تمیمی آمدی در دست نمی‌باشد. در این شرح حال افندی از آمدی به عنوان «فاضل عامل محدث امامی شیعه» نقل می‌کند. پاره‌ای دیگر از دانشمندان علوم دینی، آمدی را از عالمان امامیه برشمرده‌اند.

به همین جهت، میرزا عبدالله افندی در ریاض العلماء، لاهیجی را به نداشتن بصیرت در علوم نقلی متصف کرده‌است. این کلام را دیگران برنتافته‌اند و آن را حمل بر معاندت میرزا عبدالله با اهل حکمت و فلسفه کرده‌اند.

مرحوم میرزا محمد اردبیلی درباره وی فرموده است: «او سید اجل، جلیل القدر،‌رفیع الشأن عظیم المنزله،‌ فاضل کامل است و مقام وی بالاتر از آن است که بتوان او را توصیف کرد». مرحوم میرزا عبدالله افندی گفته است: «وی عالم محقق و ثقه و فاضل است»

در تألیف کتاب بعضی از شاگردان مجلسی شامل میرزا عبدالله افندی، میر محمدصالح خاتون‌آبادی، ملا عبدالله بن نورالدین بحرینی، سید نعمت‌الله جزایری و آمنه خاتون خواهر علامه مجلسی با او همکاری کردند. مجلسی بر همه مراحل کار تسلط کامل داشت و شاگردانش فقط به جمع‌آوری و نگارش آیات و احادیث، ذیل عنوان‌های طراحی شده توسط خود او می‌پرداختند و کلیه گزینش‌ها از متن، سند و نیز تنظیم متن توسط خود او صورت می‌گرفته‌است. اما اتمام کامل کتاب به معنای پاک‌نویسی آن، بعد از وفات مجلسی و توسط شاگردان اوانجام گرفته‌است. مجلسی برای تألیف این کتاب، بسیاری از شاگردانش را به شهرها و کشورهای مختلف فرستاد تا کتب و نسخه‌های موجود روایی را پیدا کنند. برای مثال او گزارش داده حتی برای به دست آوردن کتاب مدینة العلم شیخ صدوق که تصور می‌شد در یمن وجود دارد، گروهی را با هدایای فراوان به سوی حاکم آنجا فرستاد تا کتاب را به دست آورد.

او در ذیل بخش آثار و تالیفات چنین آورده‌است: «مطلبی را اینجا تذکر دهم و آن اینکه ما از اول بفکر کتاب‌نویسی یا اگر جسارت نباشد بفکر خودنمائی و تألیف و تصنیف نبودیم و همیشه می‌گفتیم مردی در فهمیدن کلمات بزرگان و محققان عظیم ماست؛ لذا چندان رغبتی به نوشتن کتاب مستقل نداشتیم.» هرچند که او بسیاری از آثار بزرگان را استنساخ کرد که از جملهٔ آن‌ها ریاض العلمای عبدالله افندی، رسالهٔ صحیحه از میرزای زنجانی و چند اثر دیگر را می‌توان نام برد.