ضبحه

معنی کلمه ضبحه در لغت نامه دهخدا

( ضبحة ) ضبحة. [ ض َ ح َ ] ( ع اِ ) صیحة. آواز، و منه الحدیث : لایخرجن احدکم الی ضبحة بلیل ؛ ای صیحة یسمعها فلعله یصیبه مکروه و یروی صبحة. ( منتهی الارب ).

معنی کلمه ضبحه در فرهنگ فارسی

صیحه آواز و منه الحدیث لا یخرجن احدکم الی ضبحه بلیل ای صیعه یسمعها فلعله یصیبه مکروه و یوری صبحه ٠

جملاتی از کاربرد کلمه ضبحه

در آنجا امام سجاد عليه السلام دست بر زمين كوفت و او را به ارامش خواند، سر بهآسمان برداشت و آسمان را دعوت به سكوت كرد. آسمان و زمين هر دو، تنها در اجابتفرمان امام خويش ارام گرفتند، دندان بر جگر نهادند، خون به لب آوردند، ولى دمنزدند. مويه كردند، ولى فغان نكردند. در خويش شكستند و گريستند، اما ضبحه نزدند.