شیست وارگی

شیست آبی غالباً دارای ریزساختارهای لپیدوبلاستیک، نماتوبلاستیک یا شیست وارگی می‌باشد که در درجهٔ اول به واسطهٔ کانی‌های کلریت، فنژیت به همراه میکای سفید، گلوکوفان و سایر کانی‌ها با حالت کشیده یا صفحه ای مشخص می‌گردد.

شیست سبز به عنوان نوعی از سنگ به واسطه حضور کانی‌های کلریت و اکتینولیت و در برخی موارد آلبیت یا اپیدوت تشخیص داده می‌شود. شیست سبز اغلب دارای بافت لبیدوبلاستیک، نماتوبلاستیک یا شیست وارگی است که در درجهٔ اول توسط کانی‌های کلریت و اکتینولیت مشخص می‌گردد. اندازهٔ دانه‌ها در درجهٔ اول با توجه به مجموعهٔ کانیایی، به ندرت درشت می‌باشد. کلریت و به میزان کمتر اکتینولیت به شکل معمول ویژگی‌های بلوری از جمله ریزدانه بودن، مسطح بودن یا حالت سوزنی شکل را از خود به نمایش می‌گذارند.

شیست سبز زمینهٔ اصلی تعریف سنگ شناختی سنگ‌های مافیک آتشفشانی دگرگونی یا دگرسانی است. در اروپا واژهٔ پاراسینیت در برخی موارد برای این نوع از سنگ‌ها به کار برده می‌شود. برخی اوقات گرین استون، شیست سبزی محسوب می‌گردد اما می‌تواند نوعی از سنگ بدون شیست وارگی و به خصوص از نوع متابازالت (اسپیلیت یا پیکیریت) باشد. رنگ سبز این سنگ بر اساس فراوانی و غالب بودن کانی‌های سبز کلریت، اکتینولیت و اپیدوت می‌باشد. با این حال در صورتی که پیروکسن‌های اولیه به کلریت یا اکتینولیت تبدیل نگردند، رنگ بازالت‌ها کاملاً سیاه باقی می‌ماند. به منظور توصیف نام یک سنگ می‌بایست از حالت شیست وارگی یا در برخی موارد از برگ وارگی یا لایه بندی استفاده نمود. سنگ‌های مشتق شده از بازالت، گابرو یا سنگ‌های مشابه شامل کانی‌های فلدسپار پلاژیوکلاز غنی از سدیم، کلریت، اپیدوت و کوارتز می‌باشند.