سینمای ناب

اینوئه یکی از اولین حامیان سینمای ژاپن و کارگردان فیلم اصلاح‌طلبانهٔ دختر ناخدا (大尉の娘؛ ۱۹۱۷ میلادی) در دوران جنبش سینمای ناب ژاپن می‌باشد.

حسین پاینده منتقد و استاد نظریه و نقد ادبی، در مقاله‌ای با عنوان شخصیت هامون به منزلهٔ آرکی‌تایپ (کهن‌الگو) در روزنامهٔ اعتماد می‌نویسد: «علت توجهی را که این شخصیت عصبی، پرخاشگر و در عین حال افسرده و مستأصل در میان مخاطبان جدیِ هنر به خود جلب کرده‌است در چه باید دید؟ یک پاسخ به این پرسش می‌تواند [این باشد] که هامون تداعی‌هایی کهن‌الگویی در ضمیر ناخودآگاه مخاطبان برمی‌انگیزد. مهرجویی با خلق شخصیت هامون به شکل‌گیری آرکی‌تایپ روشن‌فکر ایرانی در ضمیر ناخودآگاه جمعیِ ما ایرانیان کمک شایانی کرد. هامون کهن‌الگوی عنصر روشن‌فکری است که در محاصرهٔ سفلگان یا رَجّاله‌ها (تعبیر صادق هدایت) قرار گرفته‌است».. در یک نشست تخصصی، سیدمهدی ناظمی و عبدالحمید ضیایی در یک نشست تخصصی ردپای شعر و فلسفه در فیلم سینمایی هامون را بررسی کردند. عبدالحمید ضیایی گفت: سینمای مرحوم مهرجویی شاعرانه است. البته وقتی درباره سینمای ناب حرف می‌زنیم بدین معنی است که پیروزی سینما وقتی است که از ادبیات رهایی یافته و به تصویر رسیده است.

جنبش سینمای ناب ژاپن (به انگلیسی: The Pure Film Movement) جنبشی در سینمای ژاپن بود که اواخر دهة ده در سینمای ژاپن آغاز شد و هدف اصلی‌اش مخالفت با رویة تئاتری در سینمای ژاپن بود. منتقدین سینمایی در نشریاتی مثل «ضبط سینمایی» و «سینمای ژاپن» انتقاداتی اساسی به سینمای اولیة ژاپن وارد ساختند. آن‌ها اعتقاد داشتند که سینمای ژاپن در اصل مبتنی بر نمایش‌های کابوکی و روایتگری بنشی‌ها در سالن‌های سینمایی است و این سینما چیزی واقعاً سینمایی در خود ندارد. آن‌ها سینمای ژاپن را نمایش‌های کابوکی فیلم‌شده می‌دانستند. اولین فیلم سینمای ناب ژاپن را نوریماسا کائریاما با نام تابش زندگی در سال ۱۹۱۸ ساخت. در این سینما از تمهیدات دراماتیک و سینمایی بیشتری استفاده شد.