ریسیور

TDMA نوعی تسهیم بخش زمانی با نقطه ویژه‌ای است که به جای اتصال یک فرستنده به یک ریسیور، چند فرستنده وجود دارد. در مورد اتصال از یک تلفن موبایل به ایستگاه پایه، این امر خصوصاً بدین علت مشکل است که تلفن موبایل می‌تواند حرکت کند و پیشرفت زمان‌بندی مورد نیاز برای انتقال آن، شکاف در انتقال را تطبیق می‌دهد.

با این وجود این یافته‌ها در زمینه فناوری لامپ تقویت صوتی تا سال ۱۹۰۷ عملی نشد. نخستین نمایش از پخش آنی تصاویر دو صوتی (dv,tone) به وسیلهٔ «جورجزدیگنوکس» و «ای فورینر» با استفاده از یک غلتک چرخان به عنوان اسکنر و یک ماتریکس با لامپ‌های سلنیوم ۶۴ به عنوان ریسیور در سال ۱۹۰۹ در پاریس صورت گرفت. در سال ۱۹۱۱ میلادی «بوریس رونسیگ» و دانشجویش «ولادمیر کوسها وریکین» با استفاده از یک اسکنر مکانیکی غلتکی شکل، یک سیستم تلویزیونی را ایجاد کرد که به عقیده خود وریکین، تصاویر بسیار ساده را از طریق سیم‌ها به بخش‌های الکترونیکی ریسیور منتقل می‌کرد؛ ولی تا این سیستم جابجایی تصاویر امکان‌پذیر نبود؛ چرا که حساسیت اسکنر کافی نبوده و لامپ سلنیوم بسیار عایق بندی بود.

در ۱۵ ژوئن ۱۹۳۶، شبکه وان لی نمایش یک‌ماهه‌ای را در تلویزیون با وضوح بالا در بر روی ریسیور (گیرنده) AO× W۶ (و بعدها KTSL) با تصویر ۳۰۰خطی از یک فیلم متحرک آغاز کرد. شبکه ۱۹۳۶ ارائه کرد و در ششم نوامبر نخستین برنامه عمومی خود را در مطبوعات پخش کرد. شبکه NBC پخش برنامه‌های منظم خود را در ۳۰ آوریل ۱۹۳۶ با پخش یک برنامه از افتتاحیه «نمایشگاه جهانی ۱۹۳۹ در نیویورک» آغاز کرد. تا ژوئن ۱۹۳۹ برنامه‌های تلویزیونی منظم الکترونیکی با ۴۴۱ خط نور در شهر نیویورک و لوس آنجلس و تا ماه نوامبر در ایستگاه جنران الکتریک در «سچنکتاری» در دسترس بود. از ماه مه تا دسامبر ۱۹۳۹، ایستگاه NBC جنرال الکتریک در شهر نیویورک هر هفته از چهارشنبه تا یکشنبه برنامه پخش می‌کرد و به‌طور کلی در هر ماه ۵۸ ساعت برنامه داشت. این برنامه‌ها ۳۳درصد اخبار، ۲۹درصد درام و ۱۷درصد برنامه‌های آموزشی بود که به‌طور متوسط دو هزار دستگاه گیرنده و بین پنج تا هشت هزار بیننده تا پایان سال از این برنامه‌ها بهره می‌جستند.