دیوار کوب

بایو در تزئین کاخ سلطنتی در مادرید، با آنتون رافائل منگس همکاری کرد و پس از او به ریاست کارگاه سلطنتی نقش بافت‌های دیوار کوب برگزیده شد.

وی سال ۱۳۳۸ کارگاه کوچکی در نزدیکی محل زندگی برپا کرد که علاوه بر تعلیم و آموزش، به ساخت آثاری چون رحل قرآن (مشبک)، جعبه‌های قاشق چنگال (معرق)، تابلوهای دیوار کوب (معرق)، میزهای عسلی، سرویس مبلمان پذیرائی، نهار خوری و بوفه (معرق و منبت) و… روی آورد.

به آن خاتمی دوزی یا لندره دوزی یا تکه دوزی نیز می‌گویند. آنچه که از اسناد و مدارک محدود بر می‌آید بیانگر این است که چهل تکه دوزی به ویژه زمانی که با آجیده دوزی یا مطلسه دوزی همراه باشد در گروه رودوزی‌های سنتی ایران جای می‌گیرد. اصطلاح رودوزی یا روکاری به هنری گفته می‌شود که در آن نقوش مختلف بر روی پارچه‌های بدون نقش از طریق دوختن یا کشیدن قسمتی از نخ‌های تار و پود پارچه و با دوختن تکه پارچه‌های ریز و درشت و رنگارنگ به یکدیگر ایجاد می‌شود. به این ترتیب با دوختن قطعات ریز و درشت و رنگارنگ تکه‌ها و اضافات پارچه‌های مختلف به یکدیگر رویه کرسی، رختخواب پیچ، سجاده، پشتی، رو مبلی، پرده‌های مختلف، بقچه سوزنی، رویه لحاف، رویه پشتی، رو تختی، رو قوری، کوسن، تابلوی تزیینی، دیوار کوب و … تهیه می‌شود. هر چند که زمان پیدایش «رودوزی» که در آغاز برای آذین البسه بوده دقیقاً مشخص نیست اما اسناد و مدارک موجود و نمونه‌های به دست آمده حکایت از رواج رودوزی‌ها در دوران ایران باستان دارند. جاذبه چهل تکه دوزی در تناسب رنگ‌ها و اندازه آن‌ها با یکدیگر است. اگر این تکه‌ها مربع یا مستطیل و به ویژه مثلث و هم اندازه باشند، چون شبیه به خاتم می‌شوند به آن خاتمی دوزی نیز می‌گویند. اگر این قطعات رنگی پارچه با طرح گل یا گلدانی یا منظره تهیه شود به آن تکه دوزی می‌گویند. با قطعات نازک و رنگی نمد نیز تکه دوزی‌های زیبایی تهیه می‌شود.