دسترسی یکنواخت به حافظه

قدمت اولیه سیستم‌های محاسباتی کم تعداد پردازنده، امکان استفاده‌ی آسان از معماری حافظه‌ی مشترک را فراهم می‌کرد، که این اجازه را به پردازنده‌ها می‌دهد تا به یک منبع حافظه‌ی مشترک دسترسی پیدا کنند. در اوایل روزهای پیشرفت، از رویکرد معمول دسترسی یکنواخت به حافظه (UMA) استفاده می‌شد، که در آن زمان دسترسی به یک مکان حافظه بین پردازنده‌ها مشابه بود. استفاده از دسترسی غیر یکنواخت به حافظه (NUMA) به یک پردازنده اجازه می‌دهد تا به حافظه‌ی محلی خود نسبت به دیگر مکان‌های حافظه، سریع‌تر دسترسی پیدا کند در حالی که معماری حافظه‌ی نهان (COMA) امکان استفاده از حافظه‌ی محلی هر پردازنده به عنوان حافظه‌ی نهان را به وجود می‌آورد و برای زمانی که مقادیر حافظه تغییر می‌کنند نیازمند هماهنگی است.[26]