دریای اقیانوس

بر اساس اسناد نام خلیج فارس، میراثی کهن و جاودان تا دوره اکتشافات جدید هیچگاه جغرافی دانان شرقی یا غربی زمین را به شکل گرد کروی تصور نکرده‌اند. گرد گردو (کره‌ای) با گرد سینی دایره ای متفاوت است. جغرافی دانان تا قرن هفده همگی زمین را به‌شکل سینی گرد تصور کرده‌اند. نقشه کهن بابلی در اصل مرکز هفت اقلیم را با دایره مشخص کرده دور تا دور هفت اقلیم را بحر المحیط یا اقیانوس سراسری دربرگرفته‌است شماره ۹–۷ دریای پائین یا همان خلیج فارس است. مثلث‌های بیرون از دایره دریای اقیانوس در واقع قله‌های کوه قاف است. یکی از آن قله‌ها کوه دماوند و دیگری قله زاگرس است.

افسانه مسیحی سریانی، زمین تختی را وصف می‌کند که خورشید به دورش می‌گردد و دورش با رشته کوه پاروپامیز (هندوکش) فراگرفته شده‌است. و بعد هم رشته کوه پاروپامیز توسط پهنه باریکی از خشکی که توسط دریای اقیانوس خطرناکی به نام اوکئانوس فراگرفته شده‌است. در درون این پهنه خشکی میان رشته کوه پاروپامیز و اوکئانوس بود که اسکندر گاگ و مگاگ را محصور می‌کند، تا که نتوانند از کوه‌ها عبور کنند و زمین (Earth) را مورد هجوج قرار دهند. افسانه وصف می‌کند که «پیرمرد خردمند» این جغرافیا و کیهان‌شناسی زمین را به اسکندر توضیح می‌دهد، و آن گاه اسکندر برنامه می‌ریزد تا گاگ و مگاگ را پشت دروازه ای بسیار محکم در میان گذرگاه باریکی در انتهای زمین تخت محصور کند.

در اساطیر یونانی اقیانوس پسر اورانوس و گایا و شوهر تتیس بود. در یونانی، منظور از اقیانوس، رودخانه یا دریای بزرگی بود که قرص زمین را فراگرفته است (در تضاد با دریای مدیترانه که به معنی دریای واقع در بین خشکی‌ها است). در زمان‌های اولیه، زمانی که تنها توده‌های خشکی شناخته‌شدهٔ اوراسیا و آفریقا بودند، اقیانوس یک رودخانه بی‌پایان انگاشته می‌شد که در پیرامون این خشکی‌ها روان بود. تا حدود ۱۶۵۰ میلادی معمولاً به آن دریای اقیانوس گفته می‌شد که ترجمه لاتین mare oceanum بود. استفاده از کلمه اقیانوس برای هر یک از پهنه‌های آبی بزرگ جهان به صورت جداگانه از سدهٔ چهاردهم میلادی آغاز شد.