داویجان

وی فرزند میرزا عبدالکریم و اهل فراهان اراک بود. در حدود سال ۱۲۶۰ خورشیدی با خانواده خود به ملایر کوچ کرد و با خرید زمینهای بایر جنوب شهر همراه با برادرش میرزا یوسف خان (که بعداً به حاجی وزیر معروف شد) این زمینها را آباد و در آنها باغ و عمارت احداث کرد. این بخش از شهر بعداً زورآباد و سپس فرح آباد نام گرفت. میرزا محسن آقا روستاهای می آباد، پری، داویجان، گمازان، رنگنه و جوزان را که از خالصه جات دولتی بود اجاره نود و نه ساله کرد (بعدها در زمان رضا شاه و وزارت مالیه علی اکبر داور، قانونی از مجلس شورای ملی گذشت و این آبادیها به مستاجرانشان فروخته شد). بر سر خرید و تصاحب زمینها اختلاف شدیدی میان میرزا محسن آقا و حاکم وقت ملایر میرزا ابوالقاسم نوری رخ داد و میرزا محسن آقا معترضاً ملایر را ترک کرد و به تهران رفت و با حکم پیشکاری مالیه ملایر بازگشت (بعداً این شغل به برادرش حاجی وزیر داده شد). بعداً به فرمان مظفرالدین شاه ملقب به مصدق الممالک و حاکم ولایات ثلاث (ملایر و نهاوند و تویسرکان) شد.

تولید انواع صنایع دستی چوبی مانند خراطی، ظرفیت کاری، منبت کاری از دیر باز در ملایر رواج داشته‌است. در سال‌های اخیر علاوه بر شهرهای مذکور در روستاهای اورزمان، حسین‌آباد شاملو و بخش جوکار از توابع ملایر نیز، به تولید این صنعت می‌پردازند؛ که البته در این بین روستای دهنوی آورزمان شهرتی یافته که همه کشور این روستا را به عنوان روستایی نمونه در صنعت مبل و منبت می‌شناسند. به‌طوری‌که فقط ۶۳ درصد مبل و منبت کشور در شهرستان ملایر تولید می‌شود و در این زمینه می‌توان گفت که شهرستان ملایر رتبه اول را در کشور دارا می‌باشد. از دیگر صنایع دستی چشمگیرشهرستان ملایر می‌توان به مرواربافی یا همان سبد بافی اشاره کرد. وجود ترکه‌های چوبی با کیفیت و مرغوب در این شهرستان از عوامل مؤثر در رشد این صنعت دستی در این شهرستان است. به دلیل همین کیفیت مناسب ترکه‌های ملایر هنرمندانی که دراستان‌های شمالی کشور به این صنعت دستی اشتغال دارند چوب مورد نیاز خود را از شهرستان ملایر تأمین می‌کنند. این ترکه‌ها در روستاهای گوراب، داویجان، می آباد و حرم آباد از توابع ملایر توسط کشاورزان کاشته می‌شود. مروار بافی ملایر پس از سفال لالجین رتبه دوم صادرات صنایع دستی استان همدان را به خارج از کشور به خود اختصاص داده‌است.