خط مهار

برخی کشتی‌ها از طناب فولادی برای یک یا چند خط مهار اندازی استفاده می‌کنند. بکارگیری و نگهداری طناب فولادی بسیار سخت است. همچنین ریسک ایمنی استفاده از طناب فولادی در عقب کشتی به خاطر نزدیکی به پره‌های آن بالا است.

سوزن مهار اندازی (که شخص هدایت‌گر قایق آن را با خود دارد) به زمین بین کناره آبراهه و راه طناب‌کشی فرو برده شده و با یک طناب خط مهار اندازی به قایق وصل می‌شود.

مهار اندازی نیاز به همکاری بین افراد روی اسکله و کشتی دارد. خط‌های مهار اندازی سنگین از کشتی‌های بزرگ با خط‌های سنگین کوچک‌تر به سوی افراد روی مهار اندازها انداخته می‌شوند. هنگامیکه یک خط مهار اندازی به تیرک مهار وصل می‌شود سر جای خود پایدار می‌شود. کشتی‌های بزرگ، خط‌های مهار اندازی خود را با استفاده از ماشین‌های سنگین، پایدار می‌کنند که «وینچ مهار اندازی» یا «چرخ طناب» نامیده می‌شود.

مهار اندازی شامل ۱) به گل نشاندن قایق ۲) کشیدن خط تا نقطه مهار اندازی (جایی که بویه نشانگر قرار دارد) ۳) محکم کردن خط مهار اندازی به قایق ۴) بیرون کشیدن قایق و دور کردن آن از ساحل تا همواره در همه کشندها در دسترس باشد می‌شود.

سنگین‌ترین کشتی‌های باری ممکن است به بیش از دوازه خط مهار انداز نیاز داشته باشند. کشتی‌های کوچک می‌توانند با چهار یا شش خط، مهار اندازی کنند.