خاندان باتو

در ۶۶۰ق/۱۲۶۲م از سوی برکه ۲ فرستاده به دربار هولاکو آمدند و سهم خاندان باتو را از فتوحات هولاکو در ایران و بغداد خواستار شدند.

آنچه در گزارش مذکور می‌تواند حقیقت داشته باشد همان مطالبه سهم خاندان باتو از فتوحات هولاکو در ایران و عراق است، اما دربارهٔ جادو که در نزد مغولان سخت مهم بود، آنچه ظاهراً درست است، قضیه توتار نواده جوچی است که در نزد هولاکو بود و او را به جادوگری متهم ساختند.

با بنیان‌گذاری امپراتوری مغول توسط چنگیز خان و پس از فتوحات مغول، جهان از آن پس دستخوش تغییرات بسیاری گشت؛ از آن جمله، بعد از فروپاشی آن امپراتوری عشایری وسیع، بیشتر سرزمین‌های گیتی میان بزرگان مغول و نوادگان چنگیز خان تقسیم شد. از آنجایی که خاندان باتو خان و اوردا خان، دو تن از نوادگان چنگیز خان، در جریان جنگ‌های خاندانی بزرگ قرن چهاردهم از بین رفت، مدعیان تازه‌ای که بعدها به نام «شیبانیان» مشهور شدند، تحت رهبری مردی به نام ابوالخیر خان وارد عرصه رقابت شدند. ابوالخیر خان و خاندانش خود را تنها جانشینان مشروع چنگیز از پسرش جوجی معرفی کردند که زمانی در سیبری غربی حکومت می‌کرد و مدعی کل اولوس عظیم او که شامل بخش‌هایی از سیبری و قزاقستان بود شدند. رقبای آن‌ها دودمان توقای-تیموری بودند که آنان نیز ادعا می‌کردند از سیزدهمین پسر جوجی از یک صیغه تبار هستند. چندین دهه درگیری میان آنها باعث شد که توقای-تیموریان با کشیده شدن به سمت غرب، کنترل اردوی بزرگ و دولت‌های جانشین آن در اروپا، یعنی خانات‌های قازان، آستراخان و کریمه را در دست بگیرند. این به‌معنای باز شدن دست ابوالخیر خان برای چنگ انداختن به سرزمین‌های شرقی بود.