حسین حائری
معنی کلمه حسین حائری در فرهنگ فارسی
جملاتی از کاربرد کلمه حسین حائری
سید هبة‌الدین شهرستانی در بامداد ۲۴ رجب سال ۱۳۰۱ قمری، در سامرا به دنیا آمد. پدرش سید حسین حائری کاظمی، عالمی وارسته و متدین بود و بیشتر وقت خود را به تحقیق در مسائل دینی و معنوی می‌گذراند. سید حسین حائری کاظمی مولف چهار کتاب «الفتوحات الغیبیه فی الخطوم»، «الاحراز»، «الادعیه» و «دموع الشمعه فی ادعیه لیله الجمعه» بوده است. مادر هبة‌الدین، مریم نام داشت که از سادات اصفهانی و از فرزندان میرزا محمدمهدی شهرستانی بود. مریم زنی تحصیل‌کرده و فاضل بود که در ریاضیات، تاریخ کشورها و سلسله‌ها، ادبیات و شعر تبحر داشت. نسب هبة‌الدین شهرستانی با سی واسطه به زید بن علی بن الحسین می‌رسد.
نامش عبدالله و پدرش زین‌العابدین حائری مازندرانی، از مراجع بزرگ کربلا، بود. در سال ۱۲۸۴ (قمری) متولد شد و آخرین فرزند پدرش بود. در نزد پدرش و چندتن دیگر از علمای بزرگ عراق تحصیل کرد و در سن بیست سالگی از پدرش اجازه اجتهاد گرفت. در سال ۱۳۰۵ (قمری) در کربلا برای نخستین بار با سلطان‌علیشاه گنابادی که از مکه به کربلا آمده بود ملاقات کرد و مجذوب و سرسپرده او شد؛ ولی به محض آنکه این امر آشکار گشت، برادرش حسین حائری او را با ضرب و شتم از کربلا راند و در برابر مردم از خود طرد کرد. در سال ۱۳۱۱ (قمری) از طرف سلطان‌علیشاه مأذون در اخذ بیعت ولایتی شد و به رحمت‌علی ملقب گردید. او خدمات زیادی برای سلسله نعمت‌اللهی انجام داد که از آن جمله یافتن فرزند گمشده سلطان‌علیشاه که پس از پدرش قطب بعدی سلسله شد، و بازگرداندن او به بیدخت بود. در دوران ۱۰ سالهٔ قطبیت ملاعلی گنابادی نورعلیشاه ثانی، اجازهٔ شیخیت او تمدید و به رحمت‌علیشاه ملقب شد. رحمت‌علیشاه در سفر آخر نورعلیشاه ثانی در کاشان همراه او بود و پس از مسموم شدن قطب، او را به شهرری منتقل کرد و به خاک سپرد. پس از رحلت نورعلیشاه با جانشین او محمّدحسن گنابادی صالح‌علیشاه تجدید بیعت کرد و از طرف او نیز مأذون در شیخیت شد. در سال ۱۳۵۶ قمری (۱۳۱۶ خورشیدی) در تهران بدرود حیات گفت و در حرم شاه عبدالعظیم حسنی و در مقبره‌ای که سعادت‌علیشاه و نورعلیشاه ثانی مدفون بودند دفن شد.
پدرش سید حسین حائری کاظمی در ذیقعده ۱۳۱۹ قمری در سن هفتاد سالگی درگذشت.
وی برادر محمد حسین حائری اصفهانی معروف به صاحب فصول و داماد جعفر کاشف الغطا است. وی با یکی از دختران کاشف الغطا به نام نسمه خاتون (متوفای حدود ۱۲۹۵ هـ. ق) ازدواج نموده‌است. محمدباقر نجفی اصفهانی حاصل این ازدواج است.