حسن بن بویه
معنی کلمه حسن بن بویه در دانشنامه اسلامی
کنیه اش ابوعلی بود و در حدود سال ۲۸۴ق در دیلم به دنیا آمد. بعدها او و برادرانش به سپاهی گری مشغول شدند و تحت فرمان سردار دیلمی، ماکانِ کاکی، قرار گرفتند. پس از قدرت یافتن مرداویج بن زیار (حک: ۳۱۶ـ۳۲۳) در منطقه جبال و غلبه بر ماکانِ کاکی، به او پیوستند.
جملاتی از کاربرد کلمه حسن بن بویه
در قم زاده شد و در خانواده‌ای ایرانی دانشور پرورش یافت. به فلسفه، ادبیات و تاریخ آشنا بود. در سال ۳۲۸ وزارت رکن‌الدوله دیلمی را پذیرفت، در همان هنگام پدرش وزیر نصر بن احمد سامانی بود. هنگامی که حسنویه کردی در نواحی دینور به خونخواهی برخاست، رکن‌الدوله لشکری به فرماندهی ابن عمید برای سرکوبی‌اش فرستاد. هنگامی که ابن عمید به همدان رسید، سرما فزونی گرفته بود. بر او سخت شد، و به نقرس و قولنج دچار شد. در صفر ۳۶۰ق/دسامبر ۹۷۰م درگذشت.و پسرش ابوالفتح که در این سفر همراه پدر بود طلب صلح حسنویه را پذیرفت و با گرفتن مالی از او به ری به خدمت رکن الدوله برگشت و رکن الدوله یا همان حسن بن بویه او را لقب ذوالکفایتین داد در حالی که او بیست و دو سال داشت
این بار به حسن بن بویه پناهنده شد و او نیز طبرستان را به الثائر وا گذارد.
پس از این اتحاد، استندار او را به چالوس برد و به حکومت گماشت و مردم از او اطاعت کردند و چون این خبر به حسن بن بویه رسید، ابن عمید را با لشکری به همراه خواهرزاده اش، علی بن کامه، به نبرد با او گسیل داشت.
در ۳۴۲، هنگامی که وشمگیر عازم نبرد با حسن بن بویه بود، الثائر را در طبرستان به حضور پذیرفت و فرزند دیگر وی را نیز آزاد نمود. به گفته صابی، از این پس الثائر دیگر به طبرستان نرفت.