تراموای برقی

معیار فرهنگ دانمارکی با مشارکت اولیه توسط توروالد بیندسبال (۱۹۰۸–۱۸۴۶ میلادی) در زمینه‌های طراحی سرامیک، جواهرات، صحافی، نقره‌کاری و مبلمان اعتبار بخشید، اگرچه او در بقیهٔ جهان به خاطر خلق نشان کارلزبرگ (۱۹۰۴ میلادی) شناخته می‌شود، اما شیوۀ او امروز نیز استفاده می‌شود. این معیار همچنین شامل کنود وی. انگلهارت (۱۹۳۱–۱۸۸۲ میلادی) برای رویکرد صنعتی‌تر، به ویژه در خطوط گرد طرح‌های تراموای برقی او که به‌ طور گسترده کپی شد، نیز می‌گردد. در زمینهٔ منسوجات، ماری گودمه لث (۱۹۹۷–۱۸۹۵ میلادی) فرآیند چاپ سیلک را به دانمارک آورد و در سال ۱۹۳۵ میلادی کارخانه‌ای را افتتاح کرد که به او اجازه داد الگوهای رنگارنگ خود را بر اساس اصول صنعتی تولید کند. آگوست سندگرن کارکردگرایی را در طراحی صحافی‌های استادانۀ خود معرفی کرد.

در سال ۱۳۳۵ خورشیدی بر اساس شکایت ساکنان اطراف راه‌آهن و متخصصان راه‌آهن دولتی ایران، مسئولین وزارت راه به مدیر شرکت بلژیکی اعتراض کردند. ولی مدیر شرکت صریحاً اعتراف نمود که اصلاح راه‌آهن تهران-شهر ری غیرممکن است. از طرف دیگر کارشناسان فنی نظر دادند که دیگ بخار لوکوموتیوهای شرکت تماماً فرسوده شده است و واگنها و تراورس‌ها و ریلها کهنه و غیرقابل استفاده می‌باشند و به سیستم‌های ترمز ماشین دودی نمی‌توان اعتماد کرد؛ بنابراین ادامه فعالیت و بهره‌برداری از این خط بی شک موجب بروز حوادث ناگواری خواهد شد. بدین ترتیب خط آهن تهران-شهرری عملاً تعطیل شد. صاحب امتیاز خط تعهد کرده بود که ظرف پنج سال واگنهای اصلی داخل شهر و لوکوموتیوهای بخاری را بدستگاه‌های مدرن برقی تبدیل کند و سرویس تراموای برقی طهران-شمیران را نیز دایر نماید و این کار نیز انجام نشد و کلیه تعهدات شرکت بلژیکی در ایران ناتمام و بلکه بدون اجرا ماند. و از اینرو وزارت دارایی علیه شرکت صاحب امتیاز به دادگاه شکایت کرد… دادگاه نیز بدلایلی قرارداد را لغو نمود… و همه تأسیسات و اموال منقول و غیرمنقول متصرفی شرکت را به مالکیت دولت ایران درآورد و به وزارت دارایی داد و عمر یک امتیاز ۸۶ ساله دوران قاجاری بااین ترتیب به سرآمد.