تذرنی

بااین‌حال اعتقاد و باورِ بیشترِ مردم بر برآورده‌شدنِ وعده‌های حافظ بوده‌است. حسینی سَنْبْهَلی در تذکرهٔ حسینی می‌گوید که فالِ بیشترِ افرادی که در گاهِ اضطرار به دیوانِ حافظ تفأل زده‌اند، واقع شده است. به‌نوشتهٔ قاضی محمدصادق اختر، پادشاهان و وزیران و درباریان با اضطرار به دیوانِ حافظ تفأل می‌زدند، و مضمونِ بیتِ سرصفحه با آغازِ غزلِ شاهدش، رخ می‌داده است. جهانگیر شاه گورکانی نیز در جهانگیرنامه دو بار به تفألِ خود به دیوانِ حافظ اشاره کرده و گفته که در بسیاری از مواقع که فال گرفته، بسیار کم پیش آمده است که نتیجهٔ کار، مطابقِ فال نبوده باشد و در بسیاری از مواقع، نتیجهْ مشابهِ فال می‌شده است. خود حافظ نیز چند بار از جمله در ابیات «به ناامیدی ازین در مرو بزن فالی/بوَد که قرعهٔ دولت به نام ما افتد» و «از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش/زده‌ام فالی و فریادرسی می‌آید» از فال زدن یاد کرده است. حافظ در بعضی ابیات مانند «مگر وقت وفا پروردن آمد/که فالم لا تذرنی فرداً آمد» فال را در معنای استخاره کردن با قرآن هم به‌کار برده‌است.