بزنطی

معنی کلمه بزنطی در لغت نامه دهخدا

بزنطی. [ ب َ زَ ] ( اِخ ) احمدبن محمدبن ابی نصر. عالمی شیعی از اصحاب موسی علیه السلام بود. کتاب الجامع و کتاب المسائل از اوست و نیز کتاب روایات اواز رضا علیه السلام است. ( از الفهرست ابن الندیم ). مؤلف ریحانة الادب آرد: کنیت وی ابوجعفر یا ابوعلی و ازاکابر محدثین و علمای شیعه که در آغاز واقفی مذهب بود و بعدها مستبصر شد. بگفته علمای رجال وثاقت و فقاهت وی مسلم و از اصحاب امام موسی ( ع ) بود و در خدمت حضرت رضا و حضرت جواد ( ع ) رتبتی بلند داشت. و کتاب النوادر و کتابهائی که ابن ندیم آورده از تألیفات اوست. وی بسال 221 هَ. ق. درگذشت. ( از ریحانة الادب ).

معنی کلمه بزنطی در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] بزنطی (ابهام زدایی). بزنطی ممکن است اشاره به اشخاص ذیل بوده و یا در معانی ذیل به کار رفته باشد: • احمد بن محمد بزنطی، از عالمان متقدم امامیه در کوفه و در شمار اصحاب امامان کاظم ، رضا و جواد (علیه السّلام)• شهر بزنطی، بُزَنطی (بَدَندون/ بذندون/ پوداندوس/ پوزانتی)، شهرستان و شهری در ترکیه
...

جملاتی از کاربرد کلمه بزنطی

همین امور سبب شده بود تا اختلافات کلامی در بین شیعیان رواج یابد؛ به‌گونه‌ای‌که ابی‌نصر بزنطی به علی بن موسی الرّضا از اختلاف شیعیان در مسائلی چون جَبْر و اختیار و صفات خدا خبر داده‌است.