معنی کلمه بزغش شیرازی در دانشنامه اسلامی
نسبت این خاندان به شخصی به نام بزغش بزغوش ، و به گفتة فصیح خوافی بزغش بن عبدالله، که لقب او را رومی و کنیه اش را ابومنصور آورده است می رسد.
بزغش شیرازی
نسبت این خاندان به شخصی به نام بزغش بزغوش ، و به گفتة فصیح خوافی بزغش بن عبدالله، که لقب او را رومی و کنیه اش را ابومنصور آورده است می رسد.
جملاتی از کاربرد کلمه بزغش شیرازی
وی از شاگردان و مریدان نورالدین عبدالصمد بن علی اصفهانی نطنزی (ملقب به شیخ عبدالصمد، درگذشته ۶۹۹ ق) و ظهیرالدین عبدالرحمن بن نجیب الدین علی بزغش شیرازی (فرزند نجیب‌الدین علی بن بزغش شیرازی، درگذشته ۷۱۶ ق) بود.
نخستین معلم شیخ عبدالله، پدرش بود. او در شروع مسیر صوفیانهٔ خود، ۱۱ سال را در کوهی به‌تنهایی سر کرد. سپس نزد زاهد ابوبکر همدانی رفت و مراحل سیر و سلوک را نزد او طی کرد. شهرت نجیب‌الدین علی بن بزغش شیرازی که از مریدان شهاب‌الدین عمر سهروردی بود، او را به شیراز کشاند. اما در ملاقات با نجیب‌الدین، خود را بی‌نیاز از راهنمایی او یافت و مجدداً به کازرون و بلیان بازگشت.
نجیب‌الدین علی بن بزغش شیرازی از عرفای قرن هفتم هجری است . پدرش از شام به شیراز آمد و در آنجا اقامت و ازدواج کرد. نجیب‌الدین در شیراز تولد یافت. پس از تحصیل مقدمات علوم بر اثر رؤیائی، به سفر حجاز رفت و به خدمت شیخ شهاب‌الدین عمر سهروردی رسید و دست ارادت بدو داد و از دست او خرقه پوشید و به شیراز بازگشت و خانقاهی بنا کرد و به ارشاد پرداخت. نقل است که شیخ صفی‌الدین اردبیلی عارف معروف و نیای دودمان صفوی به قصد زیارت نجیب‌الدین به شیراز رفت، اما هنگامی به این شهر رسید، که شیخ درگذشته بود. او به سال ۶۷۸ هجری قمری در شیراز وفات یافت.