بازغه

معنی کلمه بازغه در لغت نامه دهخدا

( بازغة ) بازغة. [ زِ غ َ ] ( ع ص ) مؤنث بازغ. رجوع به بازغ شود.
بازغه. [ زِ غ َ ] ( اِخ ) نام زنی است از نسل عاد که به هدایت یوسف علیه السلام به مرتبه معرفت رسید. ( آنندراج ) ( غیاث اللغات ).

معنی کلمه بازغه در دانشنامه اسلامی

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
بزغ (۲ بار)

جملاتی از کاربرد کلمه بازغه

اشاره به آيات سوره انعام است كه فرمود: (و كذلك نرى ابراهيم ملكوت المسوات والارض وليكون من الموقنين فلما جن عليه الليل راى كوكباقال هذا ربى فلما افل قال لا احب الافلين فلما راى القمر بازغاقال هذا ربى فلما افل قال لئن لم يهدنى ربى لا كونن من القوم الضالين فلما راىالشمس بازغه قال هذا ربى هذا اكبر فلما افلتقال يا قوم انى برى مما تشركون انى وجهت وجهى للذى فطر المسوات و الارض حنيفا وما انا من المشركين )