بازدارندگی هسته ای

برخلاف شرایط یک اولتیماتوم ، سناریوی بازدارندگی محدودیت های خاصی از نظر زمان ، مکان یا عمل ندارد و اگرچه ممکن است تهدیدی وجود داشته باشد ، اما تضمین رسمی اجرای آن وجود ندارد. سناریوی بازدارندگی هسته ای (به ویژه ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی در جنگ سرد) نمونه خوبی از این مفهوم است: در حالی که هر دو کشور ذخیره قابل توجهی از سلاح های هسته ای را با هدف یکدیگر حفظ می کردند ، هدف این بود که از درگیری آشکار جلوگیری شود ( حلقه بسته) ، و اینکه هیچ شرط رسمی برای شروع درگیری هرگز ایجاد نشده است ، مگر به تلافی طرف مقابل که شروع به حمله کرده است. در شرایط اولتیماتومی ، مانند بحران موشکی کوبا ، اگر برخی از خواسته ها / محدودیت ها مستقل از آن توانایی تلافی جویانه که نقطه ثابتی برای بازگشت ندارد - انطباق یا جنگ ، برآورده نشود ، هر یک از کشورها استفاده از سلاح هسته ای را تهدید می کند.

با واگذاری ماموریت بازدارندگی هسته ای به نیروی دریایی سلطنتی، نگهداری ناوگان بزرگ بمب افکن V قابل توجیه نبود. تعدادی از ویکتورها برای شناسایی راهبردی با استفاده از ترکیب رادار، دوربین و سایر حسگرها، اصلاح شدند. قبل از معرفی پولاریس، برخی از ویکتورها به تانکر سوخت‌رسان هوایی تبدیل شده بودند تا جایگزین والیانت‌ها شوند. بعدا نیز تعداد بیشتری به تانکر سوخت‌رسان تبدیل شدند و برخی از این ویکتورها که تغییر کاربری داده شده بودند، در طول حملات بلک باک در جنگ فالکلند، به بمب‌افکن‌های والکان سوخت‌رسانی کردند.

در اواسط دهه ۱۹۵۰، ایالات متحده برتری بی قید و شرط بر اتحاد جماهیر شوروی در زمینه تسلیحات هسته ای داشت، اگرچه بارهای ترموهسته ای قبلاً در این زمان در اتحاد جماهیر شوروی ایجاد شده بود. همچنین، هیچ ابزار مؤثری برای رساندن کلاهک‌های هسته‌ای به ایالات متحده، هم در دهه ۱۹۵۰ و هم در سال ۱۹۶۱ وجود نداشت. بنابراین اتحاد جماهیر شوروی قادر به انجام یک حمله اتمی واقعی تلافی‌جویانه علیه ایالات متحده نبود. با توجه به ضعف استراتژیک واقعی اتحاد جماهیر شوروی در رابطه با دارایی های تسلیحات هسته ای آمریکا، سیاست خارجی و ملاحظات تبلیغاتی در دوران رهبری گئورگی مالنکوف و نیکیتا خروشچف، پاسخی به باج خواهی هسته ای آمریکا کرد. ایجاد بمب تزار نشان دهنده یک حالتی از بلوف به منظور حفظ مفهوم بازدارندگی هسته ای بود. همچنین، در ۲۳ ژوئن ۱۹۶۰، قطعنامه شورای وزیران اتحاد جماهیر شوروی در مورد ایجاد یک موشک بالستیک فوق سنگین N-1 (شاخص GRAU - 11A52) با کلاهک به وزن ۷۵ تن (۸۳ تن کوتاه) صادر شد. برای ارزیابی مقایسه ای، وزن کلاهک آزمایش شده در سال ۱۹۶۴ توسط یو-آر-۵۰۰ و آی‌سی‌بی‌اِم ۱۴ تن (۱۵ تن کوتاه) بود. توسعه طرح های جدید مهمات هسته ای و گرما هسته ای نیاز به آزمایش دارد. عملکرد دستگاه، ایمنی آن در شرایط اضطراری و میزان آزادسازی انرژی محاسبه شده در هنگام انفجار نیز باید بررسی، تجزیه و تحلیل و در نهایت تأیید می شد.