امامزاده احمد بن موسی

معنی کلمه امامزاده احمد بن موسی در دانشنامه آزاد فارسی

اِمامزاده احمد بن موسی (ع)
(معروف به شاه چراغ) بارگاه برادر کوچک تر امام رضا (ع)، واقع در شهر شیراز. گویند هزار بار کلام الله مجید را به خط خود نوشت و با بهای آن هزار بنده را خرید و در راه خدا آزاد کرد. بعد از ولایتعهدی امام رضا (ع) رهسپار مرو شد، ولی در دو فرسنگی شیراز خبر شهادت امام هشتم را شنید و چون مأمون دستور قلع وقمع علویان را صادر کرده بود، حاکم وقت شیراز ایشان را به شهادت رساند. مدفن وی تا زمان عضدالدولۀ دیلمی که محل دفن را یافتند، معلوم و مشهود نبود. گویند این پادشاه بر فراز مدفن وی بارگاهی ساخت. بنای اصلی امامزاده به زمان اتابک ابوبکر سعد بن زنگی تعلق دارد و مشهور است که در وزارت امیر مقرب الدین مسعود بدرالدین، وزیر سعد زنگی، گنبدی بر قبر آن حضرت ساخته شد. در ۱۳۳۷ق گنبدی را با مصالح ساختمانی جدید و به همان طرح قبلی ساختند. ضریح مرقد نیز به دستور فتحعلی شاه قاجار ساخته شده است. برخی از محققان این مرقد را منسوب به احمد بن موسی بن امام محمدتقی (ع) می دانند. ازجمله مدفونان در این امامزاده، وصال شیرازی و سه فرزند او، صادق خان زند برادر کریم خان زند و پسر او جعفرخان زند هستند. در شرق محوطه، بازار بین الحرمین، بقعۀ شاه چراغ را به بقعۀ میرسید محمّد برادر او متصل می کند.

معنی کلمه امامزاده احمد بن موسی در دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] بیش از هزار و دویست سال است که منطقة فارس متبرک به وجود احمد بن موسی است. او یکی از شخصیت های معنوی و از رجال بزرگ شیعه به شمار می رود. احمد فرزند و برادر امام و فرزند و برادر شهید است. پدرش موسی بن جعفر (علیه السّلام) یگانه عصر و هفتمین ستاره آسمان ولایت و مادرش ام احمد از زنان فاضلة دوران خویش است.
احمد بن موسی، در عبادت حق، پرهیزکاری، زهد، کرامت نفس و جوانمردی زبانزد همگان بود و بزرگواریش سبب گردید، در طول حیاتش مردم دو بار به عنوان امام با او بیعت کنند و در هر دو بار او مردم را به مسیر صحیح هدایت کرد.پس از هجرت حضرت رضا (علیه السّلام) چون تحمل فراق برادر برایش ناگوار شد، با عده زیادی راهی ایران شد و نزدیکی شیراز گرفتار حیله گری های مامون شد و احمد پس از نبردی نابرابر به شهادت رسید و به دلیل خفقان موجود تا سال ها قبرش بر شیعیان مخفی ماند،تا این که در زمان «عضدالدوله دیلمی» و در پی واقعه ای شگفت، قبر آن بزرگوار آشکار شد.از آن زمان تا کنون، شیعیان، به ویژه فارس نشینان به سان پروانگان به گرد بارگاه نورانی آن حضرت در طوافند. کراماتی که شیعیان با توسل به این بزرگوار مشاهده کرده اند موجب شده است تا علاقه مندان آن حضرت از راه های دور و نزدیک به زیارت او بیایند و کسب فیض نمایند. مردم فارس نیز از این که پذیرای زیارت کنندگان اویند، همیشه بر خود می بالند.
[ویکی فقه] امامزاده احمد بن موسی (مزار). مزار امامزاده احمد بن موسی (علیه السلام) منتسب به به فرزند امام موسی کاظم (علیه السلام) است و در شرق شهر کربلا، در جاده کربلا به بابل، قرار دارد.این زیارتگاه دارای بقعه ای مربع شکل به ابعاد تقریبی ۵ • ۵ متر است و اتاق مرقد، حدود بیست مترمربع بوده و ضریح آهنی سبزرنگی بر روی قبر در وسط اتاق قرار دارد.در انتساب این مکان به فرزند امام موسی کاظم (علیه السلام) جای تردید وجود دارد ولی در میان اهالی منطقه، به فرزند امام موسی کاظم (علیه السلام) شهرت دارد.
این زیارتگاه در حدود ۲۴ کیلومتری از تقاطع خیابان جمهوری و خیابان محیط، در شرق کربلا، در جاده کربلا به بابل، قرار دارد که می توان از طریق یک جاده خاکی، به آن رسید.
ساختمان بقعه
ساختمان بقعه، به شکل مربع و به ابعاد تقریبی ۵ • ۵ متر است و دارای ایوانی در سمت جنوب و گنبدی مخروطی شکل، به ارتفاع نزدیک به سه متر است که با رنگ سبز، نقاشی شده است. ورودی بنا، یک متر از کف صحن ارتفاع دارد و با دو پلکان، به ایوان آن متصل می شود. اتاق مرقد، حدود بیست مترمربع مساحت دارد و وسط آن، قبری به چشم می خورد که ضریح آهنی سبزرنگی نیز روی آن، نصب شده است.
عامری، ثامر عبدالحسن، معجم المراقد والمزارات فی العراق، ص۵۴.
درباره شخص مدفون در بقعه، اطلاع دقیقی در دست نیست و میان اهالی منطقه، به فرزند امام موسی کاظم (علیه السلام) شهرت دارد که درستی آن، مورد تردید است. بسیاری از منابع، مدفن احمد بن موسی (علیه السلام) را در شیراز می دانند که به شاهچراغ، مشهور است. برخی نیز به استناد کتبِ انساب، قبر وی را در اسفراینِ خراسان نوشته اند.
ر. ک: فقیه بحرالعلوم، محمدمهدى، هزار مزار ایران- استان خراسان شمالی، ص۳۸ و ۴۲.
...

جملاتی از کاربرد کلمه امامزاده احمد بن موسی

در مورد نام‌گذاری وی به شاه‌چراغ روایتی است، آن روایت این‌گونه است که، در زمان عضدالدوله دیلمی پیرزنی نزد او رفت و اظهار داشت شب‌ها بر روی تپهٔ نزدیک منزل من چراغی روشن دیده می‌شود و چون نزدیک می‌دوم اثری نمی‌بینم. عضدالدوله ماجرا را با اطرافیان در میان گذاشت. آنان گفتند: شاید پیرزن به امید دستیابی به مال و منال چنین اظهاراتی کرده‌است. شاه متقاعد نشد و شبی به خانهٔ پیرزن رفت و آنجا خوابید. زن نیکوکار به محض آن که نور را دید به بالین شاه حضور یافت و سه بار گفت: «شاه‌چراغ». عضدالدوله بیدار شد و به طرف چراغ رفت ولی خاموش شد و چون بازگشت، نور را دید. این عمل هفت بار تکرار شد. روز بعد، دستور داد تپه را حفر کردند. به هنگام حفر به سردابی رسیدند که جسدی روی تختی بود. شاه، شیخ عفیف الدین، عالم و زاهد آن عصر در فارس را در جریان گذاشت. او در همان شب در خواب دید به زیارت قبر امامزاده احمد بن موسی الکاظم رفته‌است. عضدالدوله روزی را تعطیل عمومی کرد و بر آن سرداب بنای باشکوهی بنا نهاد.