الکترون مداری

یکی از این واکنش‌ها یونیزاسیون است که در آن تابش یک الکترون مداری را از یک اتم خاص حذف می‌کند و آن اتم را به یک یون با بار مثبت تبدیل می‌کند. در نتیجه، یکی از پیوندهای کووالانسی مرتبط با اتم خاص شکسته می‌شود و در آن نقطه، اتم‌ها یا گروه‌هایی از اتم‌ها بازآرایی می‌شوند. این شکستن پیوند بسته به ساختار شیمیایی پلیمر و همچنین به دوز تابش، منجر به بریدگی یا اتصال عرضی در محل یونیزاسیون می‌شود. تثبیت کننده‌ها ممکن است برای محافظت از پلیمرها از آسیب تشعشع اضافه شوند. در استفاده روزمره، بیشترین آسیب تشعشع به پلیمرها توسط تابش UV ایجاد می‌شود. پس از قرار گرفتن در معرض طولانی مدت، بیشتر لایه‌های پلیمری شکننده، تغییر رنگ، ترک خوردگی و شکستگی می‌شوند. به عنوان مثال، چادرهای کمپینگ شروع به پاره شدن می‌کنند، داشبوردها ترک می‌خورند و پنجره‌های پلاستیکی کدر می‌شوند. مشکلات تشعشع برای برخی کاربردها شدیدتر است. پلیمرهای موجود در وسایل نقلیه فضایی باید پس از قرار گرفتن طولانی مدت در معرض تشعشعات کیهانی در برابر تخریب مقاومت کنند. به‌طور مشابه، پلیمرهایی که در راکتورهای هسته‌ای استفاده می‌شوند باید سطوح بالایی از تشعشعات هسته‌ای را تحمل کنند. توسعه مواد پلیمری که می‌توانند در برابر این محیط‌های شدید مقاومت کنند یک چالش مداوم است. همه پیامدهای قرار گرفتن در معرض تشعشع مضر نیستند. اتصال عرضی ممکن است توسط تابش برای بهبود رفتار مکانیکی و ویژگی‌های تخریب ایجاد شود. به عنوان مثال، تشعشع به صورت تجاری برای اتصال عرضی پلی اتیلن به منظور افزایش مقاومت آن در برابر نرم شدن و جریان در دماهای بالا استفاده می‌شود. در واقع، این فرایند ممکن است بر روی محصولاتی که قبلاً ساخته شده‌اند انجام شود.