ارزیابی منطقه

در باب آرایش نیروهای صلیبی طی جنگ‌ها آن‌ها ابتدا به چند گروه و دسته تقسیم می‌شدند، که هر دسته متشکل از پیاده‌نظام و سواره‌نظام بود و تعداد هر دسته نیز بستگی به تعداد نفرات سپاه صلیبی و تعداد نفرات دشمن داشت. بدین ترتیب، صلیبیون هیچ‌گاه نیروهای خود را در یک جا متمرکز نمی‌کردند، تا در صورت حملات ناگهانی، ضربات کمتری بخورند. تقسیم سپاه نیز به این ترتیب بود؛ ابتدا پیش‌قراولان یا پیشتازان سپاه، سپس قلب سپاه قرار داشت، که شخص پادشاه آن را هدایت می‌کرد و در آخر، دنباله و عقبهٔ سپاه قرار داشتند. دستهٔ پیشتاز وظیفهٔ شناسایی راه و منطقه را برعهده داشتند، در حالی که شناسایی یکی از ضعف‌های بزرگ صلیبیون بود؛ زیرا با وجود تورکوپول‌ها، مابقی نیروها سنگین‌اسلحه بودند و بنابراین سواره‌نظام صلیبی سرعت کافی برای ارزیابی منطقه نداشت و تورکوپول‌ها نیز توانایی برابری با سواره‌نظامِ سبکِ مسلمان را نداشتند. قلب سپاه که بیشتر متشکل از پیاده‌نظام بود، وظیفهٔ هدایت و تأمین نیازهای دو بخش دیگر را برعهده، و بخش انتهایی نیز وظیفهٔ مراقبت از بخش مرکزی سپاه در مقابل حملات غافلگیرانهٔ مسلمانان را داشت. فاصله بین هر دسته نیز بستگی به ناحیه و تهدید دشمن داشت. با این حال فاصلهٔ بخش جلویی و انتهایی با مرکز به حدی بود که قلب سپاه بتواند در مواقع لازم، آرایش نظامی خود را بگیرد.