ادیه

استریپ دچار تغییراتی در سبک و سبک شد، از سبک استریپ‌های ۱۹۷۶–۱۹۷۸، به چهره‌ای کارتونی‌تر از سال ۱۹۸۴ به بعد. این تغییر عمدتاً بر طرح گارفیلد تأثیر گذاشته‌است، که تحت یک «تکامل داروینی» قرار گرفت که در آن او شروع به راه رفتن روی پاهای عقب خود، «لاغر به پایین»، و «متوقف به نگاه … از طریق چشمان کوچک چرام» تحول او، به گفته دیویس، شد. برای «آسانتر کردن ادیه از روی میز» یا «رسیدن به یک تکه پای» آسان‌تر است.