معنی کلمه ادهم بن امیه در دانشنامه اسلامی
ادْهَم بن امیة بن (عبدی بصری) پدرش ابوعبدالله از اصحاب رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) بود و از آن حضرت (صلی الله علیه و آله وسلّم) نقل حدیث کرد. وی در بصره سُکنی گزید و در آن شهر چند پسر از خود به جای گذاشت.
پیوستن به امام حسین
از امام باقر (علیه السّلام) نقل شده است که وی از شیعیان بصره بود و در جلسات منزل بانوی شیعی، ماریه دختر منقذ (سعید) که خانه وی محل تجمع و تبادل نظر بزرگان شیعه بود، شرکت می جست. آن گاه که ابن زیاد از مکاتبه اهل عراق با امام حسین (علیه السّلام) و حرکت آن حضرت (علیه السّلام) به سوی کوفه آگاه شد، فرمان مراقبت راه های بصره را به کارگزار خود صادر کرد؛ مبادا کسی برای یاری امام حسین (علیه السّلام) از بصره خارج شود. در این هنگام یزید بن ثَبِیطْ (ثُبیط) تصمیم بر خروج از بصره و پیوستن به کاروان حسینی را گرفت. وی که ده پسر داشت از آنها خواست تا او را همراهی کنند. دو تن از آنها به نام های عبدالله و عبیدالله دعوت پدر را اجابت کردند.ادهم بن امیه نیز به اتفاق آنها از بصره خارج شد و در جایی به نام «ابْطَحْ»، در نزدیکی مکه، به کاروان حسینی رسید پس از اندکی استراحت به آن حضرت پیوست و همراه آن امام هُمام به کربلا آمد؛ و به شهادت رسید. بنا به قولی شهادت وی در شدت درگیری حمله نخست همراه شماری از یاران امام (علیه السلام) اتفاق افتاده است. در برخی از منابع شهادت او در جریان حمله نخست گزارش شده است. گفته شده که او از اصحاب رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) بوده است.