اخده

با معاويه كارى نداشت و اعمال او را مورد مؤ اخده قرار نمى داد و اين باعث تقويت معاويه وكسب قدرت بيشتر او مى شد.

صاحبان اين نظريه ، اين را نيز گفته اند، كه بر خداى تعالى واجب است سيئات وگناهان صغيره كسانى كه از كباير اجتناب ورزيده اند تكفير و محو كند، چون مؤ اخده برآنها درست نيست .

مؤ لف گويد: كرامات علماى ربانى و اجابت دعوات صاحبان مقام يقين ، به راستى افزوناز شمار است و در ذيل داستان 25 اين كتاب براى رفع استعجاب و اثبات اين مطلبمطالبى گفته شد و در اين مقام براى تاءييد اين داستان از خاتم المجتهدين شيخمرتضى الانصارى داستانى نقل مى گردد: از شيخ محمود عراقى كه از تلاميذ شيخ بوده در آخر كتاب ((دارالسلام )) نقل كرده و خلاصه اش اين است كه :مرحوم حاج سيد علىشوشترى كه از اكابر علما و صاحب كرامت و اجابت دعوات بوده و مورد علاقه و ارادتشيخ انصارى بوده است ، در سال 1260 ه.ق كه مرض وبا در نجف اشرف بود اواسطشب مرحوم سيد به اين مرض مبتلا مى شود و چون فرزندانش حالت او را پريشان مىبينند از ترس آنكه مبادا فوت كند و شيخ از آنها مؤ اخده نمايد كه چرا جهت عيادت به اواطلاع نداده اند چراغ را روشن كرده كه به منزل شيخ رفته و او را از مرض سيد آگاهىدهند.