ابن مجاهد

این کار در سال ۳۲۲ ه‍.ق توسط خلیفه المقتدر سازماندهی شد و بالاخره انجام گرفت. شجاع الدین شفا در کتاب «پس از ۱۴۰۰ سال» در صفحهٔ ۱۰۱ می‌نویسد: «در قرن چهارم هجری ابن مجاهد، یکی از فقهای بزرگ بغداد، به اتکاء حدیثی از پیامبر نظر داد که قرآن در هفت قرائت وحی شده‌است و هرچه جز آن باشد مخدوش است، و این نظر مورد تأیید دستگاه خلافت نیز قرار گرفت. بدین ترتیب هفت قرائت مختلف از قرآن که هرکدام از آن‌ها به یکی از فقهای بزرگ قرون اول و دوم هجری در شهرهای مهم جهان اسلام ارتباط داده می‌شد در سال ۳۲۲ هجری توسط خلیفه المقتدر به رسمیت شناخته شد. بعد از آن در دو مرحلهٔ متوالی سه و چهار قرائت دیگر بر آن‌ها اضافه شد، به‌طوری‌که سرانجام شمار قرائت‌های مجاز قرآن به چهارده رسید (که حافظ در غزلی که انتساب آن بدو مورد تردید است، مدعی از بردانستن همه آن‌ها شده‌است).

در قرن دهم، دانشمند مسلمان ابن مجاهد، هفت نقل قرآن از جمله قرائت ورش را تایید کرد. اما اینک تنها قرائت عاصم و ورش، مؤثر باقی مانده‌اند. تلاوت ورش در شمال آفریقا رواج یافت، بیشتر به این دلیل که این خوانش، تلاوتِ ترجیحیِ مالک‌بن‌انس، صاحب‌مکتبِ غالبِ مردمان آن منطقه بود. در سده‌های میانه، این تلاوت، تلاوتِ اصلی قرآن در ایبریای اسلامی بود. نقل ورش، بیانگر سنت تلاوت مدینه است.

4 - جمعى از سلف مثل ابن مجاهد، و محدّثان آن را تصديق قلبى ، اقرار به زبان وعمل به اركان مى دانند.