ابراهیم بن موسی بن جعفر

معنی کلمه ابراهیم بن موسی بن جعفر در دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] اِبْراهیمِ بْنِ موسی عَلَوی، فرزند امام موسی بن جعفر(ع)، معروف به جزّار و ملقب به مرتضی یکی از ائمه زیدیه است. او در قیام ابن طباطبا با وی بیعت کرد و پس از مرگ ابن طباطبا از سوی محمد بن محمد بن زید علوی و به نقلی از طرف ابوالسرایا حاکم یمن شد اما پس از مدتی از یمن خارج شده و به مکه رفت. ابراهیم بار دیگر از طرف مأمون عباسی بر یمن حکومت کرد و مدتی نیز حاکم مکه شد. او در نهایت در سال ۲۱۰ هجری قمری در بغداد مسموم شد و از دنیا رفت. مجلسی وی را از راویان ممدوح به شمار آورده است.
یعقوبی، ابن بابویه، مفید، ابن شهر آشوب و دیگران از شخصی بنام ابراهیم، در میان فرزندان امام موسی کاظم(ع) نام برده اند، اما برخی نوشته اند که امام موسی بن جعفر(ع) دارای ۲ فرزند به نام ابراهیم بوده است: ابراهیم اکبر که در یمن به حکومت رسید و ابراهیم اصغر که ملقب به مرتضی بود.
بنابر نظر ابن عنبه، از ابراهیم فرزندی باقی نماند، ولی خواندمیر نوشته است که وی دارای دو پسر به نام های موسی و جعفر بوده است. بعضی نیز برای وی ۹فرزند نقل کرده اند که نسل ابراهیم از آنها بجای ماند.

جملاتی از کاربرد کلمه ابراهیم بن موسی بن جعفر

علما در شجره نامه امامزاده سید ابراهیم اختلاف نظر دارند. جمعی امامزاده را ابراهیم بن موسی بن جعفر دانسته‌اند و جمعی دیگر همانند ابوالفرج اصفهانی و ابونصر بخاری در سرالنساب، او را ابراهیم بن محمد بن عبدالله بن الحسن بن العباس بن علی ذکر نموده‌اند. اگر این شجره نامه صحیح باشد سید ابراهیم به اتفاق گوگبی حسین بن اسماعیل بن محمد الارقط بن الباهربن زین العابدین در اوایل قرن سوم هجری در زمان خلیفه المعتزربالله خلیفه عباسی قیام نموده و در ۳ کیلومتری سمت جنوبی شهر زنجان درجریان جنگی با افراد خلیفه شهید گردیده‌است. علامه محمد اسماعیل صائنی که از فلاسفه و مفسران نامدار قرآن مجید بوده به نقل از تاریخ طبری دربارهٔ امامزاده سید ابراهیم مدفون و معروف در شهر زنجان گفته که او نوه چهارم ابوالفضل العباس بن علی بن ابی طالب امام اول شیعیان است و او امامزاده موسوی نیست، بلکه از نسل عباس می‌باشد.