مستعمر

شارل خود را شارلکن (شارل پنجم) نامید یا عنوان کارل پنجم امپراتور مقدس روم، آرشیدوک اتریش و با عنوان کارلوس یکم پادشاه اسپانیا و هلند بود. شارلکن صاحب وسیع‌ترین قلمرو در اروپا و آمریکا و بیش‌ترین قدرت در بین پادشاهان قرن شانزدهم بود. شارلکن در سال ۱۵۱۹ به عنوان امپراتور مقدس روم نیز برگزیده شد، و بدین‌ترتیب فرمانروای اسپانیا، هلند هابسبورگ، اتریش، قسمتی از فرانسه، ایتالیا و مستعمرات اسپانیا در آمریکا شد.

مالت در سال ۱۸۱۵، در طول جنگ، از مستعمرات بریتانیا بود و به عنوان ایستگاهی مهم برای کشتی‌ها و مقر ناوگان دریایی مدیترانه‌ای انگلیس عمل می‌کرد. این جزیره در جبهه متفقین در جنگ جهانی دوم نقش مهمی ایفا کرد و به این خاطر جرج ششم به خاطر شجاعت ساکنان مالت در جریان محاصره این جزیره توسط نیروهای آلمانی و ایتالیایی، صلیب جرج را به مالت اعطا کرد. صلیب جرج همچنان بر پرچم ملی مالت دیده می‌شود.

اشراف آمریکا، افراد ثروت‌مند، زمین‌داران و از طبقه بالای جامعه آمریکا در جنوب مستعمره بودند. استفاده از اصطلاح اشراف در مستعمرات سیزده‌گانه آمریکا معمول و رایج نبود. مورخین آن را به منظور اشاره به زمین‌داران ثروت‌مند در جنوب این کشور قبل از سال ۱۷۷۶ به‌کار می‌برند. معمولاً بسیاری از زمین‌داران، زمین‌های زراعتی خود را برای کشاورزان مستأجر سفیدپوست اجاره می‌دادند. در قسمت شمال مریلند، جز در مناطق هلندی در دره هادسن نیویورک، املاک‌های روستایی مربوط به مردم موجود بود.

نقطه عطف حمایت‌گرایانه در سیاست اقتصادی انگلیس در سال ۱۷۲۱ اتفاق افتاد، زمانی که سیاست‌های ترویج صنایع تولیدی توسط رابرت والپول ارائه شد. این موارد شامل افزایش تعرفه کالاهای تولیدی خارجی وارداتی و یارانه صادراتی بود. این سیاست‌ها مشابه سیاست‌های استفاده شده توسط کشورهایی مانند ژاپن، کره جنوبی و تایوان پس از جنگ جهانی دوم بود. علاوه بر این، انگلیس در مستعمرات خود فعالیت‌های پیشرفته تولیدی را که نمی‌خواست توسعه یابد، منع کرد. انگلیس همچنین صادرات از مستعمرات خود را که با محصولات خود در داخل و خارج از کشور رقابت می‌کردند، ممنوع کرد و مستعمرات را مجبور به ترک سودآورترین صنایع در دست انگلیس کرد.

دودوما در روزگاری که تانزانیا از مستعمرات آلمان بود، روستایی کوچک در ۱۸۹۱ به‌شمار می‌رفت. در سدهٔ ۱۹۰۰ انگلستان بر نانزانیا دست یافت و دودوما مرکز بازار و داد وستد و جمعیتش بیش از دو برابر از دوران کولونی تا استقلال در سال ۱۹۶۱ شد.

امپراتوری بریتانیا با شکست دادن فرانسه در آمریکا در دهه ۱۷۶۰ و تسلط بر بخش‌های زیادی از هندوستان تبدیل به ابرقدرتی جهانی شد. با این حال بریتانیایی‌ها بخش اعظم مستعمرات خود در شمال آمریکا را در پی انقلاب آمریکا که فعالانه توسط فرانسوی‌ها حمایت می‌شد از دست دادند. با ثبت اختراع موتور بخار در بریتانیا در دهه ۱۷۵۰ انقلاب صنعتی در این کشور آغاز شد. هر چند این انقلاب شروع آرامی داشت اما بعدها تأثیر عظیمی بر جوامع انسانی و محیط زیست گذاشت.

از نظر مفهومی، مرز بین شرق و غرب بیشتر فرهنگی است تا جغرافیایی، در نتیجه استرالیا و نیوزیلند که به‌عنوان مستعمرات مهاجران بریتانیا تأسیس شده‌اند، با وجود این‌که از نظر جغرافیایی به جهان شرق نزدیک‌تر هستند، معمولاً در جهان غرب دسته‌بندی می‌شوند. درحالی‌که کشورهای آسیای مرکزی اتحاد جماهیر شوروی سابق، حتی با نفوذ چشمگیر غرب، در شرق گروه‌بندی شده‌اند.

شاهرگ‌های اقتصادی و تجارتی شام در دست ایرانیان بودند، مصر هم که گندم متصرفات بیزانس را تأمین می‌کرد به تصرف ایرانیان در آمده بود. مستعمرات یهودی‌نشین اورشلیم که کمک کوروش بزرگ را فراموش نکرده بودند از فتح ایرانیان بسیار خرسند بودند. همچنین مردم شام و آسیای صغیر که از حکومت بیزانس ناخرسند بودند.مونوفیزیت‌های اسکندریه هم که از مرتد خوانده‌شدنشان توسط کلیسای رسمی بیزانس طی شورای کالسدون ناراحت بودند، اشتیاقی به نظامیان بیزانسی نداشتند و نیروهای ایرانی را به آنها ترجیح می‌دادند.

گالووی بر اصلاحات اداره امپراتوری تأکید داشت و از قوانین تجارت، قانون تمبر ۱۷۶۵ و قوانین تاونشند مصوب ۱۷۶۷ انتقاد کرد، او یک طرح مصالحه‌آمیز برای پایان دادن به اختلافات میان بریتانیا و سرزمین‌های استعماری داشت. او معتقد بود که بریتانیایی‌ها حق دارند از سرزمین‌های استعماری مالیات بگیرند، بر آن‌ها حکومت کنند، صلح را حفظ کنند و به مستعمرات کمک کنند تا بقا داشته باشند و شکوفا شوند. کنگره به حذف طرح گالووی از مجله خود رأی داد، بنابراین خود او آن را در ۱۷۷۵ منتشر کرد و کنگره را به دلیل نادیده گرفتن تحلیل او از اختیارات پارلمان و حقوق استعماری، سرزنش کرد. او یک قانون اساسی مکتوب و قوه مقننه مشترک برای کل امپراتوری بریتانیا، پیشنهاد کرد.

سزار اینچنین توانست پایه‌های مستعمرات جدید در ایتالیا را پایه‌ریزی کند، و برای حفاظت از استان‌ها در برابر فساد حُکام محلی نیز قوانینی برضد باج‌گیری تصویب نمود،[یادداشت ۱۷] همچنین در همان سال ۵۹ ق. م قانون دیگری[یادداشت ۱۴] تصویب کرد که رضایت طبقه سواران[یادداشت ۱۸] را جلب کرد؛ با این قانون وی یک-سوم پولی که سوارکاران باید به دولت می‌پرداختند را کاهش می‌داد و بدین‌وسیله فعالیت‌های آنان را تشویق نمود. در نهایت قانونی از تصویب گذراند که سنا را وامی‌داشت گزارش هر جلسه‌اش را بنویسد (ارائه دهد). بدین‌گونه بود که سزار از پشتیبانی تمامی مردم رومی اطمینان یافت و پایه موفقیّت‌های آینده‌اش را بنیان نهاد.