مسبحه

869- تعبير به اصابع (انگشتان ) به جاى انامل(سرانگشتان )، گذشته از آن تعبيرى است رايج ، مفيد مبالغه نيز هست ، زيرا تعبيرانگشت در گوش نهادن نشانه شدت هراس ‍ آدمى است كه همه انگشت را درگوش فرو مى برد، نه خصوص سرانگشت را. نكته ديگر در تعبيراصابع آن است كه گرچه معمولا انگشت سبابه را مسبحه ومهلله ناميد. از آن رو كه شايسته است انسان به عنوان ادب نيايش درحال تسبيح و تهليل حق با اين انگشت به آسمان اشاره كند.

نيز گفته شده ، تسبيح و تقديس ، هر دو به معناى تنزى از نقص است و فرقى از اين جهتبين آنها نيست . تنها تفاوت اين است كه تسبيح درباره خصوص ‍ تنزيه ذات خداوند بهكار مى رود و شايد به همين لحاظ باشد كه بعضى تسبيح را به تنزيه الله عنالسوء على وجه التعظيم معنا كرده اند، (43) ليكن تقديس اعم است . از اين روانسان مقدس يا سرزمين مقدس گفته مى شود، امارجل مسبح و يا ارض مسبحه اطلاق نمى گردد. (44)