قالی باف

از صنایع دستی منطقه راین، دو صنعت قالی بافی و فلزکاری اهمیت بیشتری دارند. چاقوسازی در منطقه راین دارای قدمتی بس طولانی می‌باشد و روش کار آن تقریباً همانند آهنگری است با این تفاوت که در ساخت چاقو از تیغه‌های فولادی استفاده می‌شود و سپس تیغه‌ها را به دسته‌هایی از چوب، شاخ یا فلزی که روی آن کار هنری انجام شده‌است نصب می‌کنند. صنعت قالیبافی نیز در راین رواج دارد اما نسبت به گذشته بافت فرش دستباف کمتر شده‌است.

بیضا منطقه‌ای سرسبز خوش آب و هوا است و کشاورزی و دامپروری پررونقی دارد. محصولات مهم آن گندم، جو، بُنشن، انگور، سیب و تره بار است. پرورش دام (گوسفند، گاو و شتر) و زنبور عسل در آن رایج است. گلیم بافی و قالی بافی از صنایع دستی آن به‌شمار می‌آید. قالی‌های آن با نقش‌های سالاری و محمدی صادر می‌شود.

همچنین قالی بافی نیز دراین شهر یکی از رایج ترین کارهاست.

پیش از توسعه سریع قالی بافی و به شهرت رسیدن آن صنایع کرباس بافی، شال بافی و گلیم بافی و سفره بافی رواج داشته که از میان آن‌ها به کرباس بافی توجه بیش‌تری می‌شده‌است. با توجه به این که در گذشته‌بیش‌تر لباس‌ها از کرباس تهیه می‌شد؛ کشت وسیع لینه نیز در منطقه راور رواج داشته‌است. قالی‌های این منطقه با طرح‌های اردبیلی و کرمانی و نقش صحرایی، درختی، خوشه‌ای، جنگلی، بوته‌ای، شاه عباسی و لاله بافته می‌شوند.

تقریباً هیچ گونه صنعت مهمی در این شهر وجود ندارد و اقتصاد این شهر به کشاورزی، دامداری و فعالیت‌های تجاری(در دهه اخیر تعداد زیادی از مردم این شهر به خرید و فروش انواع خودرو و بنگاه داری روی آورده اند که موفق شدند دراین زمینه نام دبیران را بگوش خریداران خودرو در استان و استان‌های همجوار برسانند) وابسته است. مهم‌ترین صنایع دستی آن قالی بافی است. دبیران قطب کشاورزی شهرستان زرین دشت است و مهم‌ترین محصولات آن جو، گندم، هندوانه و پنبه است. اما مشکل اصلی دشت دبیران برای کشاورزی، کم‌آبی است. کشاورزان آب را از عمق حدود ۲۰۰ متری زمین استخراج می‌کنند. خشکسالیهای اخیر و برداشت بی‌رویه آب از سفره‌های زیرزمینی، باعث پایین رفتن آب و خشک شدن برخی چاه شده و کشاورزی منطقه را دچار بحران کرده‌است.

رایج‌ترین و پر رونق‌ترین هنر سنتی شهرستان هنر قالیبافی است که در شهر و روستا رواج دارد اما این هنر هم مثل دیگر هنرهای سنتی رو به زوال است. در حال حاضر قالی بافان سبزواری از طرح‌های مشهدی، تبریزی و کاشمری استفاده می‌کنند که تعداد آن ۲۲ طرح است. در برخی روستاهای سبزوار نیز طرح‌های بلوچی و کردی بیشتر توسط بانوان بافته می‌شود. طرح‌ها و نقشه‌های قالی سبزوار مثل دیگر شهرها و روستای خراسان شاد و اصیل و زیباست و در صورت توجه و عنایت بیشتر می‌توان علاوه بر پاسداری از فرهنگ اصیل و هنرهای سنتی، منبع اقتصادی مهمی نیز باشد.

برخی از محققان را عقیده بر این است که درخت سرو در دوران باستان و به گواهی نقوش برجسته تخت جمشید جنبه آیینی داشته و نماد جاودانگی تلقی می‌شد. با ظهور اسلام و در دوران اسلامی به ترویج جایگاه خود را به عنوان یک درخت آیینی از دست داده و تبدیل به یک نگاره تزیینی و انتزاعی می‌شود و این رفته رفته در قرون ۱۲ و ۱۳ به اوج زیبایی و ظهور خویش در بیشتر هنرهای ایرانی از ترمه بافی و قالی بافی گرفته تا معماری و هنرهای دینی و آیینی نظیر تعزیه و علامت‌های عاشورایی می‌رسد.

بسیاری از مردها برای کار به شهر می‌روند (شهربابک ، روستاهای نزدیک کرج، بندر عباس) و زن‌ها نیز در خانه قالی می‌بافند، قالی بافی زن‌ها قسمت مهم و بلکه اساسی از در آمد خانواده را تشکیل می‌دهد. به‌طور متوسط دو زن که روی یک قالی کار کنند هر ۳ ماه یک قالیچه می‌بافند.

زنان این روستا نیز از هنر مهم و تأثیرگذار قالی بافی و فرش بافی برخوردارند و طرح‌هایی نظیر مینا خانی، پاشتری، قمی و کاشانی این روستا از آوازه‌ای جهانی برخوردار است.

صنایع دستی: قالی بافی ،ستاره بافی،چرم دوزی و .. اشاره کرد.