غنچه دهن

گر زند با لب آن غنچه دهن لاف ز لطف دهن غنچه کند پاره به دندان ژاله

سرو قد، سبزه خط و لاله رخ و غنچه دهن کشور حسن ندارد چمنی بهتر ازین

یک حرف ازان غنچه دهن رنگ ندارم هر چند که ده رنگ زبان در دهن اوست

چو روزه داران غنچه دهن ببست ، از آن همی دمد ز دهانش نسیم مشک خطا

امید بوسه ازان غنچه دهن دارم به تنگ چشمی من می کند تبسم مور

گفتمت غنچه دهن در غلطم که تو شیرین لب و شکر شکنی

از باد هوایت دل صد جان بدرید، این خود بشکفت گلی دیگر، ای غنچه دهن، بشنو

از غنچه دهن مجو که آن را پیش دهنت دهن نباشد

اگر آن غنچه دهن مهر ز لب برگیرد جگر تشنه خورشید به کوثر گیرد

تازه شد جان من از بوسه آن غنچه دهن صحبت خوش نفسان روح فزا می باشد