علیله

نوشته بود یکی نامه آن علیله زار برای خسرو لب تشنه با تن تب‌دار

علیله دخترکی در مدینه فاطمه نام به جای ماند از آن شهریار عرش مقام

نوشته بود در آن نامه کای جناب پدر نموده‌ای ز چه از این علیله قطع نظر

خدای من و آقای من و چه بسیار بنده‌ای که به شامگاه و صبحگاه درآمد درحالی‌که علیله، دردمند، بیمار است و در بستر بیماری و لباس ناخوشی افتاده، و از درد به راست و چپ می‌غلطد و چیزی از لذّت خوراکی و آشامیدنی را درک نمی‌کند، با حسرت به خود می‌نگرد ولی بر دفع زیان و جلب نفعی توان ندارد، و من در سایه جود و کرمت از همه اینها در آرامش هستم، پس معبودی جز تو نیست، که توانای شکست‌ناپذیر بردباری که شتاب نورزی، بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست، و مرا از عبادت‌کنندگان قرار بده، و بر نعمتهایت از شاکران و در برابر عطاهایت از ذاکران قرار بده، و به من مهر ورز به حق رحمتت ای مهربان‌ترین مهربانان.

شاه دین گفت ای علیله دختر شیرین‌‌زبانم خون دل کردی مرا ازین گفتگو از دیده جاری